Νεκτάριος Σφυράκης: Τα groups πέθαναν.Ζούμε στην εποχή του μουσικού αυνανισμού.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης θα έπρεπε να διδάσκεται στα μουσικά γυμνάσια και λύκεια.
Λόγια λόγια τόσα λόγια, μα δεν παίρνεις από λόγια κι όλο κάνεις πως δεν βλέπεις κι όλο προσπερνάς την πρότασή μου να μου παραχωρήσεις μια συνέντευξη για την onenews.gr κι όλο εγώ σε περιμένω και με ξεγελάς, είπα τελευταία στο Νεκτάριο Σφυράκη, όταν του ζήτησα για πολλοστή φορά να βάλει τα καλά του και να έρθει στην onenews.gr. Επειδή όμως εγώ δεν είμαι λόγια λόγια, αλλά περισσότερο των πράξεων και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο τώρα λόγια λόγια σταματάνε τα ρολόγια κι ο χρόνος μετράει αντίστροφα και η ώρα πλησιάζει, που μαζί φίλες και φίλοι θα στρώσουμε το βελούδινο πορφυρένιο χαλί της υποδοχής, για να βαδίσει ο σημερινός μας σπουδαίος καλεσμένος, ο ταλαντούχος αοιδός, που κράτησε από τότε την υπόσχεσή του κι έρχεται εδώ και πολλά χρόνια κρυφά τις νύχτες στα όνειρά σας, για να σας χαρίσει δυο τραγούδια απ’ της καρδιάς του τον βυθό.
Όχι, όχι δεν είναι έτσι, ενίσταμαι, είπα ναι αμέσως στην πρότασή σου.
Νεκτάριε σε καλωσορίζω στην παρέα μας και σ ευχαριστώ από καρδιάς και εκ μέρους των αναγνωστών μας, που αποδέχτηκες την πρόσκληση.
Μετά από όλα αυτά, που είπες, με έχεις κάνει χριστουγεννιάτικο δέντρο κι αν το ήξερα θα ερχόμουν εγώ εκεί, που θα ήθελες. Αλήθεια χαρά μου Άννα, γιατί είναι πολύ σημαντικό να έχεις να μιλήσεις με έναν άνθρωπο, ο οποίος πραγματικά εκπέμπει, ότι δεν είναι ένας δημοσιογραφίσκος ή ένας αλεξιπτωτιστής της δουλειάς, που έρχεται, για να γεμίσει την ώρα σε κάποιο μέσο, που αντιπροσωπεύει.
Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια Νεκτάριε. Κρητικός στην καταγωγή γεννήθηκες στη Γερμανία, αλλά μεγάλωσες στον Πειραιά. Σε ποια ηλικία ήρθες στην Ελλάδα;
Κρητικός, made Χανιά, μεγάλωσα στον Πειραιά στα Μανιάτικα, τελείωσα το Γ΄ Λύκειο Πειραιά και εγώ ήρθα στην Ελλάδα από Γερμανία, όταν ήταν να πάω Α’ Δημοτικού. Έμενα με τη θεία μου τη Ζαμπία, η οποία τώρα μας έχει αφήσει χρόνους και καλή της ώρα εκεί πάνω, που είναι. Έμενα λοιπόν στη Νέα Ιωνία, που ήταν μια περιοχή, έτσι, όπως τη βλέπεις στις ταινίες, φτώχεια πολύ, γειτονιά με την πλήρη έννοια της λέξης, δηλαδή οι πόρτες ανοιχτές, τα παράθυρα ανοιχτά και πάρα πολύ αγάπη, δηλαδή με τα ξαδέρφια μου, τη θεία μου και το θείο μου, θυμάμαι έζησα ένα χρόνο εκεί, όπου αυτόν το χρόνο τον θυμάμαι, τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες έχει ο χρόνος, μπορώ να σου πω θυμάμαι τις διακόσιες κι έχουν περάσει χρόνια.
Πολύ σημαντικές οι καλές αναμνήσεις στη ζωή μας όντως. Όταν σε ρωτούσαν οι μεγάλοι τί θα γίνεις, όταν μεγαλώσεις, τι απαντούσες Νεκτάριε;
Να σου πω, αεροπόρος. Μου άρεσαν πάντα τα αεροπλάνα, οι πτήσεις, πράγμα το οποίο κατάφερα να κάνω μετά από πολλά χρόνια, να ασχοληθώ λίγο πιο πρακτικά, ερασιτεχνικά ως κυβερνήτης ενός μικρού αεροσκάφους, αεροπόρος. Τραγουδιστή δεν με φανταζόμουνα, μου άρεσε πάντως η μουσική, το τραγούδι, αλλά δεν ήμουν από τα παιδάκια, που έπαιρναν την τσατσάρα και το έκαναν μικρόφωνο και ερμήνευαν μπροστά στον κόσμο. Στο σχολείο βέβαια πάντα ήμουνα στη χορωδία, είτε, για να λουφάρω τις ώρες μαθημάτων, είτε, γιατί μου άρεσε πάρα πολύ. Πάντα ήμουν με μια κιθάρα στα χέρια, πάντα έμπλεκα με κάποιους άλλους φίλους, όπου είχαμε κάποιο γκρουπάκι και παίζαμε μουσική.
Ο έφηβος Νεκτάριος έτσι βρέθηκε κάποια στιγμή σε μια εκκλησιαστική χορωδία στον Πειραιά.
Σε μια εκκλησιαστική χορωδία και συμμετείχαμε τις γιορτές του Αγίου Δημητρίου στα Μανιάτικα στις δράσεις της εκκλησίας. Εκεί ένιωθες τη θαλπωρή της εκκλησίας σε συνδυασμό με την όποια καλλιτεχνική δράση, αλλά κυρίως σε συγκεκριμένες εποχές του χρόνου, δηλαδή τα Χριστούγεννα και το Πάσχα σίγουρα και οτιδήποτε είχε να κάνει με μια φιλανθρωπική δράση, που έκανε τότε η ενορία του Αγίου Δημητρίου.
Να υποθέσω, ότι έτσι προέκυψε και η σχέση σου με τη μουσική, εκεί γεννήθηκε και ο έρωτάς σου γι΄αυτήν;
Πιο πρακτικά ναι, γιατί υπήρχε η ανάγκη κάποιος να παίζει κιθάρα και ξεκίνησα εγώ να ανακαλύπτω τις πρώτες συγχορδίες, την οποία πρώτη συγχορδία, πρέπει να σου πω, ότι την έβγαλα μόνος μου, χωρίς να μου τη δείξει κανείς, ακριβώς επειδή ηχούσε σωστά στο τότε μουσικό αυτί μου και πιάνο, αρμόνιο, που ήταν στη διάθεσή μας από το κατηχητικό.
Έκανες μουσικές σπουδές παράλληλα με τη βασική σου εκπαίδευση;
Κάποιο ωδείο και μετέπειτα μετά από πολλά χρόνια στη μουσική Ακαδημία στην Αυστρία.
Σπουδαία μουσική κατάρτιση. Ως μαθητής εργαζόσουν παράλληλα ως μουσικός και όταν τελείωσες το Λύκειο “άνοιξες τα φτερά σου” και έφυγες για Αυστρία, Γαλλία, Γερμανία με διάφορα μουσικά σχήματα. Έτσι “δεν πέταξες για πάντα τ’ όνειρό σου και δεν το άφησες να λιώνει στη βροχή”, όπως λέει και ο στίχος κάποιου από τα τραγούδια σου, ” Μου το’ πάνε”, αν δεν κάνω λάθος. Θα ήθελες να μας μεταφέρεις σε εκείνη την εποχή;
Το ταξίδι αυτό, πρέπει να σου πω, ότι δεν έχει τελειώσει ακόμα. Έχω να σας ταλαιπωρήσω πολλά χρόνια ακόμα. Ο Μεγάλος εκεί πάνω, θέλω να πιστεύω, ότι έχει ακόμα πλάνο για μένα. Με το που τελείωσα το Λύκειο, αλλά και πριν, είχαμε μπλέξει με κάποιους φίλους και είχαμε κάνει κάποιο γκρουπ, κάποιο συγκρότημα και παίζαμε σε συνοικιακά μαγαζιά κατά κύριο λόγο στον Πειραιά, που ήταν κοντά στο σπίτι. Μετά το σχολείο έφυγα από την Ελλάδα, πήγα στην Αυστρία, στην αρχή έπαιζα στο δρόμο, πρέπει να σου πω, μουσικός του δρόμου στον Άγιο Στέφανο απέξω στην stephansplatz, όπου εκεί, πρέπει να σου πω, είχε πολύ φάση η κατάσταση αυτή, γιατί εγώ δεν το είχα ξανακάνει αυτό, εδώ στην Ελλάδα το να παίζεις κιθάρα στο δρόμο έχει μια έννοια επαιτείας, πως να το πω…
Λίγο μποέμ κατάσταση
Ναι, αλλά με την αρνητική του φάση. Εκεί ήσουν ο μουσικός, που σε χειροκροτούσε το κοινό σε κάθε φινάλε σου έντονα, δεχόταν το ρεπερτόριό σου, το απολάμβανε και σε πλήρωνε κιόλας. Τότε ήταν τα σελίνια, δεν υπήρχε το euro, ήταν πολύ έντονα καλλιτεχνική η κατάσταση αυτή, σκέψου, ότι εγώ έπαιζα ας πούμε εδώ στα τριάντα- σαράντα μέτρα, για να μην ενοχλούμε με τους ήχους, το ρεπερτόριο ο ένας τον άλλον, έπαιζαν οι κινέζοι μουσική, αριστερά μου έπαιζαν παντομίμες και θεατρικά δρώμενα, πίσω μου έπαιζαν κάτι Τούρκοι σάζια, ούτια, εγώ έπαιζα Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, Pink Floyd, Rolling stones,Beatles , ήταν πολύ έντονα τα καλλιτεχνικά και αισθανόσουν πραγματικά καλλιτέχνης έστω και στο δρόμο.
Να υποθέσω, ότι κάπου εκεί κάποιος σε ανακάλυψε;
Όχι. Βέβαια εκεί συνέβη το εξής, ενώ εγώ έπαιζα, δεν θυμάμαι τι τραγούδια έπαιζα, θυμάμαι όμως να έρχεται μια κυρία, η οποία ήταν μαυροφορεμένη, φορούσε ένα μαύρο φακιόλι, γυαλιά μεγάλα μαύρα και γύρω της είχε μια κουστοδία από πάλι μαυροφορεμένους τύπους με γραβάτες κι έρχεται και με αγκαλιάζει, μου λέει “one day you will be a star” και μου αφήνει εκατό σελίνια, αν θυμάμαι καλά, πολλά λεφτά τότε και φεύγει και μετά ερχόντουσαν και με ρωτάγανε, τι σου είπε, τι σου είπε η Τίνα. Τους λέω, ποια είναι η Τίνα; η γιαγιά, ποια γιαγιά; λέω πλάκα μου κάνετε; και μετά μου λένε ήταν η Τίνα Τέρνερ κι αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει κάπου αλλού εν πάσει περιπτώσει.
Ενδιαφέρουσα ιστορία, πραγματικά κι εσύ τόσο παραστατικός στη διήγησή σου, που εύκολα την κάναμε εικόνα. Επιστρέφεις όμως στην Ελλάδα, για να υπηρετήσεις τη μαμά Πατρίδα και μετά τη θητεία σου κάνεις την είσοδό σου στη δισκογραφία και το πρώτο σου album τάραξε τα μουσικά νερά και τραγούδια σου, ” Δεν είμαι πουθενά” , ” ΄Λόγια- λόγια” ,”Αντέχω” ,”Ναι μου το΄ πανε” ” Είσαι πια στο παρελθόν” δεν έκαναν μόνο τεράστιο θόρυβο, αλλά έγιναν και διαχρονικές επιτυχίες, που μέχρι και σήμερα τις σιγοτραγουδάμε. Ποιος σε βοήθησε σε αυτό σου το ξεκίνημα;
Κοίταξε να δεις η όλη αυτή πορεία, που λες τώρα, πάει πολύ πίσω ακόμα από τα χρόνια του σχολείου. Εγώ σαν μαθητής είχα φτιάξει ένα γκρουπάκι, το οποίο ήταν ” Ο Νεκτάριος και οι έτσι κι αλλιώς” και παλεύαμε τότε με τους φίλους να κάνουμε επικοινωνία με τις τότε δισκογραφικές εταιρείες. Εκεί στέλνω την κασέτα, τότε ήταν οι κασέτες κι εμείς, που “πολεμήσαμε” θυμόμαστε τις κασέτες και τα βανίλια τα μεγάλα, τις κασέτες, που βάζαμε το στυλό μέσα, για να τα ξεμπερδέψουμε. Έστειλα λοιπόν στο κανάλι 1 του Πειραιά σε μια εκπομπή, την οποία επιμελείτο ο αείμνηστος πολύ καλός μου φίλος ο Νίκος ο Οικονόμου, ο οποίος είχε μετά την εταιρεία “Πρότασις” και με παίρνει ένα τηλέφωνο από το κανάλι 1 ο κύριος Νίκος Οικονόμου, τον οποίο εγώ σαν ραδιοφωνικό παραγωγό τον άκουγα και μου λέει, πρέπει να σου πω, ότι τα τραγούδια σου ανάμεσα σε όλα τα συγκροτήματα βγήκαν τα καλύτερα και είσαι το νούμερο ένα κι έχεις κερδίσει ούζο μαζί μου στην Πλατεία Αλεξάνδρας στον Πειραιά. Οπότε πάμε και κάνουμε μια κουβέντα ανάμεσα σε ούζο και μεζέ με το Νίκο και μου λέει, συνέχισε να τα πηγαίνεις καλά κι ό,τι άλλο έχεις φέρτο μου. Ο Νίκος Οικονόμου λοιπόν ήταν αυτός, που πήρε τα τραγούδια, που έγραψα εγώ και τα έδωσε στον υπεύθυνο του ελληνικού ρεπερτορίου της Warner music. Υπήρξε ενδιαφέρον από την πλευρά του Κώστα Ρεκουνιώτη, ο οποίος ήταν ο παραγωγός της δουλειάς και υπεύθυνος του ελληνικού ρεπερτορίου τότε και ζήτησε ραντεβού μαζί μου στο στούντιο Sierra στη Μεσογείων. Με παίρνει ο Νίκος τηλέφωνο, τρελαίνομαι εγώ από τη χαρά μου
…και δικαίως
εννοείται, γιατί τώρα η Warner music, πολυεθνική εταιρεία, έδειξε ενδιαφέρον για ποιόν, τον Νεκτάριο Σφυράκη, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με το επαγγελματικό κομμάτι του χώρου, δεν είχε λεφτά, δεν είχε κανένα πλούσιο θείο, δεν είχε κάνει κανένα χατίρι σεξουαλικού χαρακτήρα πουθενά σε κάποια θεία, σε κάποιο θείο ή δεν ξέρω κι εγώ τι κι εκφράζεται ένα τέτοιο ενδιαφέρον από ένα Major brand για μένα και πάμε στο στούντιο Sierra, μιλάμε με τον Κώστα, ο Νίκος ενθουσιασμένος σαφώς και μου ζήτησαν κι άλλα τραγούδια κι άλλα κι άλλα. Αυτοί μάλλον ήθελαν να δούνε, αν εγώ είχα άνεση να γράφω, εγώ βέβαια είχα πάντα άνεση να γράφω. Κάποια στιγμή μάζεψαν αυτό το υλικό, το οποίο το γυρνάγαμε σε εταιρείες γύρω-γύρω και τρώγαμε πόρτα. Δεν θα ξεχάσω κάποια στιγμή, που έχω στείλει τα τραγούδια, που μετά με έστειλαν ψηλά, σε μια δισκογραφική εταιρεία πάρα πολύ γνωστή και ο παραγωγός, ο οποίος καθόταν πίσω από την καρέκλα του, μου λέει πάρτα και φύγε, δεν μου λένε τίποτα ούτε ο στίχος ούτε η μουσική σου. Έφυγα από τη Ζαλοκώστα 4, δίνω ένα σημείο αναφοράς, για το ποια εταιρεία ήταν αυτή, που ήταν κοντά στο Σύνταγμα, μέχρι την Ομόνοια ζαλισμένος με τα πόδια και δεν μπορούσα να καταλάβω όλο αυτό, που μου είπε, πάρτα και φύγε, δεν αξίζεις τίποτα, χοντρή σφαλιάρα.
Απογοήτευση.
Ναι απογοήτευση. Μετά έγινε το πρώτο άλμπουμ σε φέρνω δηλαδή στο τι έγινε με τη Warner music μετά. Έγινε το πρώτο άλμπουμ, το οποίο ξεκίνησε από ένα CD single, που είχε τραγούδια, που επρόκειτο να κυκλοφορήσουν και το τραγούδι, το οποίο ξεχώρισε από δεκαέξι- δεκαεπτά τραγούδια, που προτείνανε, ήταν μόνο για παραγωγούς ραδιοφώνων, ήταν το “Δεν είμαι πουθενά”. Μετά ήρθε το “Ναι, μου το΄ πάνε” κι από το “Ναι, μου το΄ πάνε” ξετυλίχτηκε το κουβάρι με αστρικές ταχύτητες, δηλαδή από τη μια μέρα στην άλλη. Έμενα Καλλιθέα τότε με τους γονείς μου κι έβγαινα έξω από το σπίτι, γιατί παράλληλα κάναμε clip το “Δεν είμαι πουθενά” πρώτα και το “Ναι, μου το΄ πάνε”. Υπήρχαν παιδιά έξω στο δρόμο και μου έλεγαν εσύ δεν είσαι αυτός, που λέει το “Ναι, μου το΄ πάνε” ; τότε ήμουν ακόμα εσύ δεν είσαι ο … ,δεν ήμουν ακόμα ο Νεκτάριος Σφυράκης.
Αναγνωρίσιμη φυσιογνωμία.
Ακριβώς, αναγνωρίσιμη φυσιογνωμία. Καταλαβαίνεις λοιπόν το ρόλο, που έπαιζε, παίζει και θα παίζει η εικόνα στη μουσική κι ανακαλύπτεις, ότι τελικά ο κόσμος ακούει με τα μάτια πρώτα.
Αλήθεια είναι. Πολύ γρήγορα έρχεται με την τιμητική συμμετοχή του παραδοσιακού Κρητικού λυράρη Βασίλη Σκουλά και το επόμενό σου album ” Απόψε φεύγω”, στο οποίο και ξεχωρίζουν τα τραγούδια ” θα΄ρχομαι κρυφά τις νύχτες” , ” ψέματα” και “Απόψε φεύγω”. Σωστά;
Σωστά. Ο Βασίλης ο Σκουλάς μου έκανε αυτή τη μεγάλη χάρη. Ξέρεις, ο Βασίλης είναι ένας άνθρωπος, που δεν σου λέει ποτέ όχι. Όλη η κρητική σχολή, τον θεωρούν βέβαια τον τελευταίο των Μοϊκανών, που έχει παίξει με το Γιάννη το Μαρκόπουλο, έχει δικό του τρόπο γραφής, έχει ολόκληρη σχολή γύρω από τον τρόπο, που έχει εκφράσει την Κρητική Παράδοση. Έπαιζε τότε στο Κρητικό κονάκι ο Βασίλης, του καλού μου φίλου του Δημήτρη και του Γιάννη του Σταυρακάκη κάπου στα Πετράλωνα ήταν. Εγώ πάντα ήθελα να υποστηρίξω και να βάλω μέσα στις δουλειές μου τη λύρα, να βάλω πράγματα, που να αντιπροσωπεύουν την Κρήτη και την Παράδοση, μήπως βοηθήσω και γίνει λίγο πιο ευρύτερο το άκουσμα αυτό, όχι ότι δεν ήταν, γιατί η Κρήτη η τοπική και Παράδοση και η νεολαία πάντα ακούει αυστηρά κρητική μουσική. Εν πάσει περίπτωση πάω στο Κρητικό κονάκι, βλέπω το Βασίλη, πίνω μια τσικουδιά, δεύτερη τσικουδιά, τρίτη, τέταρτη τσικουδιά, πήρα θάρρος εγώ, για να πω ό,τι θέλω και είπα του Βασίλη, θέλω να ακούσεις κάποια τραγούδια, να παίξεις στο στούντιο. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, μου λέει ναι αμέ, βεβαίως, αλλά θα έρθεις να με πάρεις, κάπου στο Αιγάλεω έμενε τότε, όταν βρισκόταν στην Αθήνα και πάμε στο Studio Libra του πολύ καλού μου φίλου, του Τόλη του Κετσελίδη. Είχε ακούσει βέβαια αυτός το τραγούδι και παίζει λύρα, όπου και το εκτόξευσε το κομμάτι με αυτό το ηχόχρωμα. Ξέρεις η λύρα είναι ένα όργανο, ένα όπλο, το οποίο είναι δύσκολο όργανο, γιατί δεν έχει τάστα, παίζεις με τα νύχια και έχει ένα ιδιαίτερο, αποκλειστικά δικό της ήχο, όπως και η ποντιακή λύρα βέβαια. Μου έκανε αυτή τη μεγάλη χάρη, την οποία εντάξει την κουβαλάω μαζί μου, να είναι καλά εκεί, που βρίσκεται Ο Βασίλης.
1999 και το album ” Χωρίς ρίσκο” , όπου συναντώνται οι υπογραφές μεγάλων ονομάτων του χώρου, των Κώστα Τουρνά, Χρήστου Δάντη, Νίκου Τερζή, Άκη Δείξιμου και θα ξεχωρίσουν τα τραγούδια “Χωρίς ρίσκο” “Τραγούδι μελαγχολικό” “Χίλια αστέρια” “Φεύγω με το πρώτο τρένο” και η διασκευή σε στίχους του Βαγγέλη Κωσταντινίδη του ιταλικού Laura non che, “Σκέψου καλά” , όπου γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία. Αυτή το καλλιτεχνικό συναπάντημα, μπορούμε να πούμε, ότι ήταν σταθμός στην καριέρα σου, η αναγνώριση και η ψήφος εμπιστοσύνης των συγκεκριμένων δημιουργών στον Νεκτάριο Σφυράκη;
Κοίταξε, καταρχήν ήταν όλοι φίλοι και είναι και δεν ήταν πολύ μεγάλη διαδικασία να επικοινωνήσω και να τους πω, θέλω να μου γράψεις. Εκεί, που μιλάγαμε με το Νίκο τον Τερζή, ο οποίος είχε τότε ένα στούντιο στο Μοσχάτο δίπλα στο 111, που εκεί γράψαμε το ” Χωρίς ρίσκο” κι επειδή ο Νίκος έμενε δίπλα και ήμασταν φίλοι, πηγαίναμε για καφέ, βγαίναμε για φαγητό, βόλτες γύρω-γύρω, παρακολουθούσε την πορεία μου και μου είπε, έχω κάποια πράγματα για σένα. Άκουσα κάποια , του λέω αυτό μου αρέσει, το άλλο μου αρέσει, όλα μου άρεσαν δηλαδή, αλλά διαλέξαμε όσα ταίριαζαν με αυτό το album. Ο Χρήστος ο Δάντης, με το Χρήστο κάναμε πολύ παρέα, είχαμε πάει και στο Άγιο Όρος μαζί, ένα τριήμερο στη Μονή Παντοκράτορα και καθίσαμε τρεις μέρες, φοβερές μέρες, τις θυμάμαι ακόμα, δηλαδή κάτσαμε τρια εικοσιτετράωρα και είχαμε ποτίσει τόσο πολύ από την ενέργεια του χώρου, που όταν επιστρέψαμε, για κανά δεκαήμερο, μέχρι να ξαναγίνουμε Έλληνες πολίτες, είμασταν στο τηλέφωνο, τι κάνεις, τι γίνεται, πως είσαι, έφαγες, κοιμήθηκες, ξύπνησες, πότε θα τα πούμε, μέχρι να προσαρμοστούμε ξανά σε αυτήν την πολιτική ζωή. Με τον Κώστα τον Τουρνά, τι να σου πω, ο Κώστας, τολμώ να πω, είναι ένας Έλληνας φιλόσοφος, τον ακούς και πρέπει να ηχογραφείς τη συζήτηση, γιατί θα πάρεις πάρα πολύ καλά στοιχεία και πολλά μηνύματα, που μετά θα πρέπει να τα εξαργυρώσεις. Ο Κώστας είναι και ο νονός του album ” Χωρίς ρίσκο”. Το Laura non che, το “Σκέψου καλά” ήταν ένα τραγούδι, το οποίο γινόταν hit στην Ιταλία και ήταν ιδέα, να το συμπεριλάβω στο album, του καλού μου φίλου του Νίκου του Μουρατίδη. Ο Νίκος, ο οποίος ήταν σε επικοινωνία με τον παραγωγό μου, τον Κώστα τον Ρεκουνιώτη κι ενώ είχαμε κλείσει το album, πρέπει να σου πω, ήμουν εγώ σε διακοπές στη Σύρο και χτυπάει το τηλέφωνο, ήταν ο Κώστας και μου λέει, το album δεν έκλεισε και του απαντάω, όχι Κώστα κάνεις λάθος, το album έχει κλείσει κι εγώ είμαι διακοπές στη Σύρο και δεν πάω πουθενά, αν έχεις κάποια τέτοια ιδέα περίεργη. Μου λέει καλά, μάζεψέ τα, έλα, έχω κάνει μια κουβέντα με το Νίκο, υπάρχει ένα τραγούδι, το οποίο είναι έτσι κι έτσι, έλα να το πεις και να δούμε τι θα κάνουμε. Δεν μπορούσα να του πω όχι αναγκαστικά και την όλη ενορχήστρωση την είχε αναλάβει ο εξαιρετικός ο Αντώνης ο Γούναρης, ο οποίος έπαιξε τις κιθάρες, ενορχήστρωσε και είχε έτσι την ευθύνη της ενορχηστρωτικής άποψης. Όταν γύρισα εγώ από τη Σύρο στην Αθήνα, τότε υπήρχαν τα fax, έμενα κάπου στο Μαρούσι και μιλάω με τον Βαγγέλη τον Κωνσταντινίδη, ο οποίος ήταν και ο στιχουργός και ο βασικός υπεύθυνος της ελληνικής επιτυχίας. Δεν βάζω εμένα μέσα, γιατί ο Έλληνας ακούει στίχο πάρα πολύ, προσπαθεί να ταυτιστεί με το τι λέει ο ποιητής, προσπαθεί να το κάνει δικό του και να δει κατά πόσο τον αφορά. Μου στέλνει λοιπόν τρία φύλλα μπρος- πίσω fax και εγώ μόλις τα είδα τον παίρνω τηλέφωνο και του λέω, Βαγγέλη ποιο από τα τρία είναι και μου απαντάει και τα τρία. Του λέω δε νομίζω Βαγγέλη, ότι θα θυμάται τρία φύλλα ο Έλληνας, τώρα είναι δυνατόν, εμείς θέλουμε ένα σλόγκαν, για να το κάνουμε τραγούδι, να το πιπιλίσει ο Έλληνας, να είναι κάτι εύκολο.
Να είναι εύπεπτο δηλαδή.
Εύπεπτο ναι. Μου λέει όχι αυτό δεν αλλάζει Take it or leave it. Εντάξει Βαγγέλη, ό,τι πεις εσύ και βεβαίως ο κόσμος το θυμάται ακόμα, τρία φύλλα, είχε απόλυτο δίκιο και να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, ξέρεις κάθε φορά εμένα μου αρέσει να τιμώ τους συνεργάτες μου και δεν είναι ένας κοινός δημιουργός, ένας κοινός στιχουργός ο Βαγγέλης ο Κωνσταντινίδης, έχει γράψει έπη στην ελληνική δισκογραφία σαν στίχο και πήγε πολύ μπροστά αυτό το album, σκέψου, ότι το ” Σκέψου καλά” ήταν ένα hit, το οποίο εγώ δεν έχω καταφέρει ακόμα να το ξεπεράσω σαν hit σαν εμπορευσιμότητα ενός υλικού.
2001 ” Ταξιδάκι μου” και ” Σε ποιο παραμύθι να ζω” από τον ομώνυμο δίσκο. Πόσο σημαντική ήταν η συνεργασία σου με το Σέρβο Κiki Lesendrich;
Ο Κiki, συνεργάτης του Goran Bregović, τώρα τι να σου πω, να συνεργάζεσαι με ανθρώπους, οι οποίοι έχουν απευθυνθεί με τεράστια επιτυχία στη Βαλκανική πρώτα σκηνή και μετά στην παγκόσμια, ε αυτό καταλαβαίνεις, ότι είναι τεράστιο credit και μάλιστα να σου έχουν εμπιστευτεί πράγματα, τα οποία βέβαια είχαν πολύ μεγάλη επιτυχία στη Γιουγκοσλαβία, σε όλη τη Βαλκανική σκηνή, αλλά όχι τόσο πολύ στην Ελλάδα. Ενώ γυρνάγαμε από μια τεράστια επιτυχία το ” Σκέψου καλά” εμπορικά αυτό δεν άγγιξε τόσο πολύ την Ελληνική σκηνή, ίσως να μην ήταν και έτοιμη η Ελληνική σκηνή να δεχτεί κάτι τέτοιο ή να θέλανε από εμένα κάτι άλλο. Βέβαια εγώ δεν ήμουν ένας αμιγώς λαϊκός τραγουδιστής, μπορεί τεχνικά να το ερμηνεύω και να το αποδίδω σωστά, αλλά η δική μου ανάγκη με τη μουσική ήταν πάντα κάπου αλλού κι αυτό ήταν κάτι, που το φόρεσα εγώ πάρα πολύ καλά, δηλαδή η συνεργασία μου με τον Κiki ήταν εξαιρετική.
2003 και ” Πες μου” το album σε πιο λαϊκό ύφος στους ρυθμούς πιο παραδοσιακών οργάνων , όπως κρητική λύρα , ούτι. Αυτή η αλλαγή σηματοδότησε και μια συνεργασία με νέα δισκογραφική εταιρεία;
Αυτή ήταν μια συνεργασία, που, επειδή η Warner music έκανε τον κύκλο της στην Ελλάδα, και το ελληνικό ρεπερτόριο σταμάτησε, έκλεισε κι εγώ έπρεπε να βρω άλλη δισκογραφική στέγη και επειδή πάντα υπήρχε και μια διάθεση να συνεργαστώ με την Music Box International, όπου θέλαν εκεί με τη δική μου τη συναίνεση να δοκιμάσω κι εγώ μια πιο έτσι λαϊκότροπη άποψη του Νεκτάριου Σφυράκη, δηλαδή να μην είμαι τόσο ροκ στην όλη κατάσταση, που ενδεχομένως το ελληνικό κοινό να μην ήταν έτοιμο με κατεύθυνση και επιταγή, την οποία μας την είχε δώσει το προηγούμενο album το “Σε ποιο παραμύθι να ζω” κάναμε το “Πες μου” , όπου εκεί πέρα ναι σάζια, ούτια, ήθελα να μπλέξω γενικότερα τις φόρμες τις μουσικές και τα όργανα.
2006 και η κυκλοφορία του νέου album ” Τάξε μου” σε άλλο ύφος, όπου ξεχωρίζει το ανατολίτικο τραγούδι ” Χαμπίμπι” σε οριεντάλ ρυθμούς, μια πιο απαιτητική δουλειά, στην οποία ξεδίπλωσες όλη τη δημιουργικότητά σου και έδειξες όλες σου τις ικανότητες. Ήταν μεγάλη η ευθύνη;
Κοίταξε να δεις, θα σου πω, ότι το ” Χαμπίμπι” , όταν πρωτοκυκλοφόρησε με ρώταγαν όλοι ποιανού τραγουδιού διασκευή είναι, γιατί έχω κάνει μια συνεργασία με τον Nayer Foad, τον Αιγύπτιο καλλιτέχνη και ήθελα να κάνω κάτι, που να απευθυνθώ σε μια τεράστια αγορά, ξέρεις η αραβική μουσική, οι αραβόφωνες, Αίγυπτος κι από κει κάτω Σαουδική Αραβία είναι μια τεράστια αγορά και κάνω το ” Χαμπίμπι”, όπου τους Αιγυπτιακούς στίχους, τους έχει γράψει ο Nayer και γνωρίζει τεράστια επιτυχία πάλι Αίγυπτο κι από κει, που πραγματικά σοκαριστήκαμε, στην Ελλάδα όχι τόσο πολύ κι έπαιρνα πάρα πολλά μηνύματα, ποιος έχει γράψει το τραγούδι και ποιανού είναι η διασκευή, η ενορχήστρωση, στίχο, μουσική, ερμηνεία στο εβδομήντα- ογδόντα τοις εκατό είναι δικά μου και με συνεργάτες φίλους στιχουργούς, που έντυσαν με τους στίχους τους τα τραγούδια αυτά, το ” Τάξε μου” δε είναι του Αντώνη του Γυφτόπουλου, που είναι και ο νονός του δίσκου, το βάφτισε και ήθελα να κάνω πράγματα και ενορχηστρωτικά λίγο πάλι στα μέτρα τα δικά μου δίνοντας ένα ροκ στοιχείο στην όλη φάση.
2008 και το album ” Είσαι” και η συνεργασία σου με τη Νένα Χρονοπούλου, που έγραψε τους στίχους. Το ντουέτο με την Βουλγάρα καλλιτέχνιδα Tania Boeva έκανε αυτό το δίσκο να ξεχωρίσει, πιστεύεις;
Σίγουρα ένα ντουέτο ξεχωρίζει, γιατί δεν είμαι μόνο εγώ, είναι και το έτερο δέος μιας πολύ όμορφης γυναίκας, μιας εξαιρετικής φωνής και μιας τραγουδίστριας, η οποία τότε στη Βουλγαρία, ήταν σαν την Άννα Βίση εδώ. Κάναμε το “Είσαι” σε ελληνική έκδοση σε στίχους της Νένας, σε Ελληνοβουλγάρικη έκδοση σε στίχους νομίζω της Tania, αγγλικά- ελληνικά, δηλαδή είχαμε ένα τραγούδι επί τρία, κάναμε new image studios, εκεί, που κάνει το Χόλιγουντ παραγωγές στην Ευρώπη, το οποίο ήταν κι αυτό εξαιρετικό. Η Νένα Χρονοπούλου αγαπημένη φίλη, κάναμε πάρα πολύ παρέα τότε και η οποία είναι πολυγραφότατη, πρέπει να σου πω, μπορεί να σου γράψει δέκα τραγούδια μέσα σε μια μέρα, είναι εξαιρετική στιχουργός. Μετά κάναμε άλλο ένα τραγούδι με την Tania, το οποίο κυκλοφόρησε μόνο στη Βουλγαρία το ” Μια νύχτα”.
Απασχόλησες τα μουσικά πηγαδάκια , όταν έγραψες μουσική για τον κινηματογράφο και συγκεκριμένα για την ταινία ” Προς τη νίκη” σε σκηνοθεσία του Θανάση Νάσκαρη, που απέσπασε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ κινηματογράφου ταινιών μικρού μήκους στη Δράμα.
Έχει πολύ πλάκα αυτό. Εμείς κάναμε μια ταινία με τα παιδιά, δηλαδή εγώ έντυσα όλη τη μουσική επένδυση το Soundtrack κι έγινε όλη η δουλειά όχι για να πάρουμε το πρώτο βραβείο, αλλά για να γελάσουμε, γιατί και η ταινία ήταν μια ταινία μυθοπλασίας, ήταν ένας τύπος, ο οποίος είχε μια σχέση με τη Νίκη, η Νίκη ήταν η κοπέλα του κι εκεί, που έπαιζε χαρτιά με τους φίλους του ξαφνικά θυμάται, ότι η Νίκη έχει γενέθλια και αφήνει το καρέ, το τραπέζι με τους φίλους του τρέχοντας να προλάβει τη Νίκη, για να μην του τα χώσει και στο δρόμο τον απαγάγουν εξωγήινοι. Όλο αυτό το έφτιαξε ο Θανάσης ο Νάσκαρης 3D Motion και πάμε στη Δράμα με τη λογική να χειροκροτήσουμε τους άλλους και τελικά πήραμε όλα τα βραβεία.
Το μαγικό μουσικό σου ραβδάκι άγγιξε όμως και το θέατρο, όταν το 2007 έγραψες τη μουσική για το θεατρικό έργο ” Θου κύριε” του Γιώργου Μακρή και της Καλλιόπης Κατσαϊτη. Θυμάσαι, ποιοι ήταν οι πρωταγωνιστές αυτής της παράστασης;
Άλλος πολυγραφότατος ο Γιώργος Μακρής. Πρωταγωνιστές ήταν ο Ξεκούκης, ο Γιώργος Ματαράγκας, αυτούς θυμάμαι.
Πως διασταυρώθηκαν οι καλλιτεχνικοί σας δρόμοι με το σπουδαίο Έλληνα συνθέτη Γιάννη Σπανό και τι αποκόμισες από αυτή τη συνεργασία;
Ο Γιάννης ήταν ένας άλλος άνθρωπος, που έχει μαγικό ραβδί. Εγώ έκανα διακοπές στο Κιάτο και είχα μεταφέρει όλο μου το στούντιο στο Κιάτο. Ο Γιάννης έχει σπίτι εκεί και μην έχοντας εγώ τι να κάνω όλη μέρα κι επειδή μου αρέσει να πειράζω, να διασκευάζω και να ενορχηστρώνω εκ νέου πράγματα, τα οποία μου αρέσουν πάρα πολύ. Το πρώτο, που πείραξα, ήταν το “Ιδανικός κι ανάξιος εραστής” και μετά το ” Είναι να απορείς” και αφού ήταν ο Γιάννης εκεί κι εγώ ήμουν εκεί, λέω να του τα πάω. Δεν τον ήξερα, ένας φίλος μου δημοσιογράφος, ο Βασίλης, ο οποίος έμενε απέναντι, με πήγε εκεί, ήπιαμε έναν καφέ κι άκουσε τα δυο αυτά τραγούδια κι ενθουσιάστηκε τόσο πολύ, που μου λέει, θέλω να μου κάνεις κι άλλα και του έφτιαξα δέκα τραγούδια, των οποίων ήταν σε αυστηρό ροκ ύφος όλες οι διασκευές, μάλιστα τα παρουσιάσαμε και σε δυο παραστάσεις, παίξαμε στην Αθήνα στο Γυάλινο μουσικό θέατρο και στο Roxy κάπου στη Μεταμόρφωση, αν θυμάμαι καλά, όπου είχε έρθει ο Γιάννης και ενθουσιάστηκε με την όλη φάση, ξέρεις, το να μεταφέρεις και να φέρνεις κοντά στο σήμερα τραγούδια, τα οποία έχουμε μάθει με ένα άλλο τρόπο πιο λαϊκό ή πιο “νέο κύμα”, που ήταν ο Γιάννης και γι’ αυτό ο Γιάννης ενθουσιάστηκε πάρα πολύ σε φάση, που μετά το live κατά τις δύο η ώρα το πρωί, δεν είχε πάει ακόμα σπίτι και με παίρνει ένα τηλέφωνο και μου λέει, σήμερα με έκανες ξανά δεκαοχτώ χρόνων. Του λέω, Γιάννη που είσαι; μου λέει τώρα πάω σπίτι, είμαι ενθουσιασμένος και πραγματικά κι εγώ το ευχαριστήθηκα, αλλά κι ο ίδιος είδε όλες τις μικρές ηλικίες να αγκαλιάζουν Γιάννη Σπανό ξανά, που ξέρεις, όταν ακούς ένα άλλο είδος μουσικής και ξαφνικά να αγκαλιάζεις το ” Παιδί μου ώρα σου καλή” , το ” Άνθρωποι μονάχοι”, το ” Ιδανικός κι ανάξιος εραστής” , το ” Βάλε στο κορμί μου σπίρτο” με έναν άλλο τρόπο , είναι πάρα πολύ σπουδαίο.
…και πόσο μάλλον όταν κερδίζεις τον ενθουσιασμό ενός Γιάννη Σπανού. Με ένα ιδιαίτερο μέταλλο φωνής είσαι ο ερμηνευτής, που τόλμησε να αγγίξει με την ίδια άνεση κι επιτυχία πολλά είδη pop-rock και τα πιο λαϊκά με ένα κοινό με μεγάλη γκάμα ηλικιών, που σε ακολουθεί πιστά όλα αυτά τα χρόνια αναγνωρίζοντας το ιδιαίτερό σου αυθεντικό ύφος ερμηνείας και σύνθεσης. Ενώ εσύ δεν αντέγραψες κανέναν, υπάρχουν καλλιτέχνες, που μιμήθηκαν εσένα;
Δεν μπορώ να το ξέρω αυτό. Κάποια πράγματα, που είχαν έρθει στα αυτιά μου, κάποιοι πήραν κομμάτια από τα τραγούδια μου, μελωδική γραμμή δηλαδή και τα έκαναν δικά τους βάζοντας άλλους στίχους, αλλά δεν με ενοχλεί αυτό να σου πω την αλήθεια, γιατί το πρωτότυπο πάντα είναι εκεί, για να τους θυμίσει, ποιος είναι ο δημιουργός.
Πως φαντάζεσαι το μέλλον της ελληνικής μουσικής;
Ζοφερό. Δεν είμαι τόσο αισιόδοξος με την έννοια ότι από τη στιγμή, που έφυγε ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος ήταν η ναυαρχίδα και η κορωνίδα για πάρα πολλά πράγματα και από τη στιγμή που το ελληνικό ραδιόφωνο προτείνει πράγματα και καταστάσεις τα οποία αφορούν αυστηρά και μόνο το επίκαιρο και το εμπορικό και ερήμην ανθρώπων, οι οποίοι δεν παίρνουν πρωτοβουλία να προτείνουν πράγματα και καταστάσεις, τα οποία έχουν ουσία, αφορούν την ψυχή και αφορούν την ανάγκη πραγματικά του Έλληνα ακροατή, τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα. Σκέψου, ότι ανθεί η τραπ, την οποία θεωρώ κατά το ελάχιστο φτώχεια, όσο σκληρό και να ακούγεται. Σκέψου, ότι όλο το λεξιλόγιο περιορίζεται στις εκατό πενήντα-διακόσιες λέξεις. Σκέψου, ότι δεν υπάρχει καν ενορχήστρωση, δεν υπάρχει φαντασία. Σκέψου, ότι επί της ουσίας δεν υπάρχουν καν μουσικά όργανα, γιατί όλα παίζονται από έναν υπολογιστή, φτώχεια μουσική, φτώχεια στιχουργική και τολμώ να πω και φτώχεια ηθική, καθώς αυτό, που πουλάει αυτή η μουσική είναι αγοραίο σεξ, πουλάει κανόνες, οι οποίοι αφορούν κακοποιητικά στοιχεία, όπλα, λεφτά, τα οποία έρχονται από ναρκωτικά κι αυτό είναι τραγικό, γιατί, τώρα το λέω αυτό, η τραπ, αν ήθελε να αποδείξει κάτι, είχε όλο το χρόνο και έχει όλο το χρόνο να αποδείξει, ότι παιδιά εμείς δεν είμαστε τόσο επιδερμικοί, δεν απευθυνόμαστε μόνο στην έκκριση των ελαφρών υγρών του άντρα και της γυναίκας, αλλά έχουμε και κάτι να σας πούμε, ένα μήνυμα, πού ντο αυτό το μήνυμα, εγώ δεν το έχω δει ακόμα.
Θα ήθελα τώρα για το κοινό, που δε γνωρίζει, να μας διαφωτίσεις και για κάποια είδη μουσικής εκτός από την τραπ, όπως για την χιπ χοπ, τη ραπ και να μας πεις ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ τους. Τα φώτα και την άποψή σου θα θέλαμε.
Κοίταξε, σ’ αυτό θα πρέπει να ρωτήσεις τους ειδήμονες και τους ειδικούς αντιπροσώπους του κάθε είδους. Στα αυτιά τα δικά μου η ραπ και η χιπ χοπ πάντα είχαν ένα μήνυμα να μεταφέρουν, πάντα είχαν κάτι να πουν και μάλιστα η ραπ από τη στιγμή, που ξεκίνησε στην Αμερική επί της ουσίας ήρθε, όπως και η χιπ χοπ ξεκίνησε κάνοντας μια αντιστασιακού χαρακτήρα τριβή με το όλο κατεστημένο θέλοντας να προτείνει να τραγουδηθεί ο πόνος, η αντίσταση σε κάποιο κατεστημένο και η αγωνία κυρίως πολιτικά. Εμένα αυτό με βρίσκει σύμφωνο, γιατί έχεις να προτείνεις, έχεις να πράξεις, περνάς ένα μήνυμα αντίστασης, αντίδρασης και αμφισβήτησης. Το λυπηρό είναι, όταν αυτές τις μουσικές αναλαμβάνουν οι δισκογραφικές εταιρείες να τις κάνουν πιο εμπορικές στερώντας τους το μήνυμα κι αυτό γιατί, όταν πουλάς κάτι, το οποίο δεν έχει κανόνες αμφισβήτησης, ναι εντάξει το κάνεις επίκαιρο, παροδικό και στο τέλος το ξεχνάει κι ο κόσμος. Δεν είναι τυχαίο, που οι Active Member στην Ελλάδα έκαναν όλον αυτό το χαμό, παιδιά από το Πέραμα τώρα, που δεν πούλησαν ποτέ τους εαυτούς τους ως γκόμενοι ή ως τύποι, που είναι ερωτύλοι και θα τραγουδήσουν ένα ρεφρενάκι κι όλο αυτό, έκαναν ολόκληρο χαμό, γιατί έκαναν μια πολιτική πρόταση, μια πολιτική αντίσταση σε αυτό, που συνέβαινε γύρω και που συμβαίνει ακόμα και θα συμβαίνει.
Κάποια είδη μουσικής Νεκτάριε έχουν συνδεθεί με καταχρήσεις και παράνομες ουσίες. Δικαίως πιστεύεις;
Ποια είναι αυτά τα είδη μουσικής; θα λες για την τραπ μάλλον, έτσι; Δικαίως έχουν συνδεθεί, δεν φταίει η σύνδεση ως διαδικασία, φταίει αυτό, το οποίο πουλιέται και παράγεται από αυτή τη μουσική και πρέπει να σου πω, ότι αυτό είναι ξενόφερτο, δεν αφορά την ελληνική κοινωνία, η οποία ελληνική κοινωνία δεν είχε ποτέ ο παράγοντας, ο φορέας, ο τραγουδιστής δέκα κοπελίτσες, τις οποίες τις έχει μαντρώσει σε ένα χώρο και τον χαϊδεύουν, τον κάνουν και τον ράνουν, όπου αυτός έχει πάρα πολλά αυτοκίνητα, έχει όπλα πάνω του, έχει γούνες, έχει όλα αυτά. Αυτά δεν μας αφορούν, είναι ξενόφερτα, είναι ένα τεράστιο ψέμα, που οποιοσδήποτε προσπαθεί να τα μιμηθεί, θα τον πιάσει η ελληνική νομοθεσία και θα τον βάλει μέσα. Αυτά τα πράγματα δεν αφορούν ούτε την ελληνική οικογένεια, που είναι ένας θεσμός, που ακόμα στην Ελλάδα υπάρχει, υφίσταται η ελληνική οικογένεια, εμείς δεν είμαστε Σουηδία, ούτε Αμερική, ούτε Νορβηγία, που αδιαφορούν οι γονείς για τα παιδιά μετά τα δεκαεπτά, δεκαοχτώ, όχι εμείς είμαστε ακόμα εδώ, τα παιδιά μένουν ακόμα στο σπίτι των γονιών τους τα πιο πολλά, γιατί δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο.
Αν ξεκινούσες σήμερα θα είχε τις ίδιες προοπτικές η καριέρα σου, πιστεύεις;
Όχι. Εγώ θα πρέπει να σου πω, ο σωστός χρόνος, το timing, το οποίο πήρε τον Νεκτάριο Σφυράκη από τα αζήτητα και τον έκανε Νεκτάριο Σφυράκη, το Brand Name, που είμαι εγώ εν πάσει περίπτωση, αυτός ο πανύψηλος, πανέμορφος, ωραίος τύπος με θεληματικό πηγούνι και ωραία μάτια, εύσωμος, αυτό το παιδί εν πάσει περίπτωση από τα Μανιάτικα της Αγιάς Σοφιάς στον Πειραιά, που τον αγκάλιασε ο κόσμος και τον εκτιμά, τολμώ να πω και μέχρι σήμερα υπάρχω και παράγω στο μέτρο, που ο χρόνος μου το επιτρέπει, γιατί πλέον δεν έχω και πάρα πολύ χρόνο να τα κάνω όλα αυτά μαζί, γιατί κάνω πάρα πολλά πράγματα. Ακριβώς επειδή οι επικοινωνιακές συνθήκες ήταν άλλες στα naintis δεν ξέρω κατά πόσο σήμερα βάζοντας την ελληνική μουσική με την επικοινωνία του σήμερα, αλλά τις συνθήκες του τότε, είναι μια ερώτηση εντελώς ρητορική, δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσε, πιθανώς στην ηλικία, που ήμουνα, αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, να ήμουνα ένας πάρα πολύ καλός λογιστής ή ένας Ίκαρος, γιατί μου άρεσαν οι πτήσεις, μου άρεσαν τα αεροπλάνα τότε ή δεν ξέρω κι εγώ τι, δεν ξέρω.
Στο ξεκίνημά σου ποια τραγούδια ήταν της μόδας και ποιο είδος τύγχανε της ευρύτερης αναγνώρισης;
Κοίταξε, τότε ήταν πάντα ο Νίκος ο Καρβέλας στο εμπορικό κομμάτι, η Άννα Βίση σίγουρα, η Άλκηστη Πρωτοψάλτη, ο Ρέμος, που είχε κάνει τότε το “Κέρμα”, γενικότερα εντός πολλών εισαγωγικών λαϊκοπόπ τραγούδι, το οποίο είχε κάτι από ποπ και συμμετείχαν λαϊκά όργανα προκειμένου να πιάσουν όσο γίνεται μεγαλύτερη μάζα κοινού. Τα τραγούδια του τότε είχαν μια έτσι απομακρυσμένη σχέση με το λαϊκό τραγούδι, μέχρι, που αποκόπηκαν τελείως από το λαϊκό τραγούδι.
Ποιος καλλιτέχνης ήταν πρότυπο για το νεαρό τότε Νεκτάριο Σφυράκη;
Κοίταξε, εγώ πάντα ήμουνα φαν των Pink Floyd, το λέω, το έλεγα και θα το λέω πάντα. Έπαθα σοκ, όταν είδα την πρώτη συναυλία τους, έπαθα σοκ κυριολεκτικά, όταν είδα τη δεύτερη, έπαθα κι άλλο σοκ, όταν είδα την τρίτη, την τέταρτη και την πέμπτη. Ήμουνα γκρούπι των Floyd, του David Gilmour, του κιθαρίστα τους. Έχω μελετήσει πάρα πολύ τον Gilmour σε σημείο που στα παιξίματά μου έχω επηρεαστεί κάθετα, οριζόντια από το παίξιμο και το ύφος αυτό γενικότερα. Σε ότι αφορά την ελληνική σκηνή να επηρεαστώ από κάποιον όχι, αλλά πάντα και θα είναι πάντα αυτός, που εγώ θεωρώ, ότι θα πρέπει να διδάσκεται στα ελληνικά πανεπιστήμια, στα γυμνάσια και στα Λύκεια κι αυτός είναι ο Στέλιος ο Καζαντζίδης κι αυτό γιατί, αυτό, που αντιπροσώπευε σαν ύφος, αλλά και σαν τεχνική και σαν ηχόχρωμα και σαν στάση απέναντι στη μουσική και στην ελληνική κοινωνία είναι κάτι το οποίο πρέπει να διδάσκεται όχι όμως σαν μουσειακό στοιχείο, να το βάλουμε σε μια γυάλα και να λέμε υπάρχει κι αυτό, όχι. Το άλφα του Στέλιου Καζαντζίδη, το βήτα του Στέλιου Καζαντζίδη, η τεχνική του Στέλιου Καζαντζίδη, πως έφτασε ένας άνθρωπος τότε να τραγουδήσει από τη μια ό,τι είχε η προσφυγιά, ό,τι είχε ανάγκη η ελληνική κοινωνία τότε, η φτώχεια, η ξενιτειά, ο έρωτας, με τέτοιο τρόπο, που η φωνή του να ταξιδέψει, όπου μιλάνε ελληνικά και να γίνει εθνικό νόμισμα αυτός ο άνθρωπος και είναι τραγικά λυπηρό, που δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή κανείς θεσμός, κανένα υπουργείο παιδείας, καμία κρατική κατεύθυνση να πάρει αυτό το διαμάντι σε ό,τι αφορά τις προτάσεις, που έκανε τότε και να το βάλει κάπου, να το τιμήσει κάπου, παρά μόνο οι σύλλογοι Στέλιου Καζαντζίδη κι αυτό είναι κατά το ελάχιστο έλλειμμα.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης είναι η ίδια η Ελλάδα. Από τη νέα γενιά καλλιτεχνών είναι κάποιος, που ξεχωρίζεις;
Πολλοί. Θα ξεχωρίσω τον Δημήτρη τον Μπάση, ο οποίος είναι killer, δηλαδή έχει τεράστιες φωνητικές δυνατότητες, είναι σαν να ακούς κουρδιστήρι κάθε φορά. Βέβαια, το τι αρέσει στον καθένα είναι άλλο κόλπο. Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης σίγουρα και τα παιδιά τα οποία σήμερα παίζουν μπάλα με την έννοια ότι είναι επίκαιροι. Ο Έλληνας τραγουδιστής είναι πολύ διαβασμένος, παράλληλα είναι και μουσικός και αυτό, που τραγουδάει, το κάνει σωστά. Αυτό, που θα ήθελα εγώ είναι λιγάκι καλύτερα τραγούδια, αυτό μας λείπει. Επίσης, μας λείπει ο στίχος και μας λείπει η γενικότερη πρόταση. Καλός τραγουδιστής είναι ο Αργυρός, καλός τραγουδιστής είναι ο Αντώνης ο Ρέμος, υπάρχουν πολλοί καλοί αντιπρόσωποι του ελληνικού τραγουδιού. Βέβαια, υπάρχουν και δημιουργοί, οι οποίοι μένει να ανακαλυφθούν, δημιουργοί, που δεν τους παίζει το ραδιόφωνο κατά κύριο λόγο, που δεν τους παίρνουν οι εταιρείες…
…που δεν βοηθάει το σύστημα.
…που δεν βοηθάει το σύστημα, γιατί θέλει άλλα πράγματα πια, θέλει ευκολάκια, θέλει πράγματα τα οποία να μην μας απασχολούν και πάρα πολύ το μυαλό και το κεφάλι, γιατί έχουμε κι άλλα να κάνουμε και δεν θα κάτσουμε να ασχοληθούμε τώρα με το τι λέει ο ποιητής, γιατί δεν προλαβαίνουμε.
Τι σε εμπνέει στο να γράφεις τραγούδια;
Εδώ θα πω τη φράση του καλού μου φίλου του Βασίλη του Γκίνου, “το καλό τραγούδι εμπνέεται και το πετυχημένο γράφεται”. Ο Βασίλης ο Γκίνος ήταν ο πρώτος μου ενορχηστρωτής, πρέπει να σου πω. Έχει κάνει ένα πολύ σπουδαίο blog, που αναλύει όλη την ελληνική μουσική, τις ανάγκες της ελληνικής μουσικής, το “Εμένα ρώτα” και το προτείνω ανεπιφύλακτα για όποιον θέλει να ξεκινήσει να ασχολείται με την ελληνική μουσική, να κάτσει να ακούσει και να διαβάσει Γκίνο, τον οποίο τιμώ, ευχαριστώ και χειροκροτώ, γιατί λέει πραγματικά αυτά, που πρέπει να ξέρουν όλοι, όσοι είναι μέσα σε αυτή τη δουλειά. Αυτό, που με εμπνέει σίγουρα είναι η στιγμή, είναι, αν το θέλεις, η ιδέα της στιγμής, κάτι το οποίο, που εμείς οι δυο να συζητήσουμε τώρα και να μου κάνει ένα κλικ κυρίως στο στίχο και να γράψω ένα τραγούδι. Όσον αφορά τη μουσική, γράφω στο πιάνο και στην κιθάρα και οι μελωδικές γραμμές, που μου έρχονται στο κεφάλι μου εκείνη την ώρα είναι χιλιάδες και δεν ξέρω ποια να διαλέξω. Το θέμα είναι η ενορχήστρωση και αυτή σου τη δίνει το τραγούδι και το τι έχει ανάγκη κάθε φορά, δηλαδή το τραγούδι μόνο του σου δείχνει, που θέλει να πάει και τη μελωδική γραμμή, που θα ακολουθηθεί κι αυτό αφορά κυρίως τεχνικά χαρακτηριστικά, φόρμες, δρόμους, που θα ζητήσει το τραγούδι από μόνο του και είναι φανερό σε αυτόν, που το φτιάχνει, αν ξέρει τι υλικό έχει να διαχειριστεί από ήχους από ρυθμούς και πρέπει να έχεις μια γνώση οργανολογίας και να ξέρεις τις περιοχές, που παίζει το κάθε όργανο, είναι εύκολο να το διακρίνεις τι έχει ανάγκη το τραγούδι κάθε φορά.
Το ιδανικό για τους δημιουργούς τραγουδιών είναι να γράφουν τραγούδια από έμπνευση. Πόσο εύκολο τους είναι να γράφουν κατά παραγγελία;
Πανεύκολο, όταν ξέρεις τον τρόπο. Έχουν έρθει πάρα πολλοί σε μένα και μου λένε θέλω ένα τραγούδι έτσι, έτσι κι έτσι σαν αυτό. Okay, πότε το θέλεις; αύριο, μεθαύριο. Εντάξει, έχεις στίχο ή να γράψω εγώ; γράψε εσύ ή είναι αυτός ο στίχος. Υπάρχουν φόρμες τις οποίες, αν τις ξέρεις, υπάρχει μια πεπατημένη, που θες όμως και λίγο έμπνευση, θες και λίγο φαντασία, ούτως ώστε αυτό, που θα φτιάξεις, πράγματι να έχει σχέση η μια νότα με την άλλη να μην τσακώνεται και τα όργανα επίσης να μην τσακώνονται μεταξύ τους, γιατί σήμερα ο δημιουργός, ο συνθέτης, επειδή είναι δύσκολο να μαζευτούν, όπως παλιά είχαμε εμείς τα γκρουπ, τα συγκροτήματα, πέντε μουσικοί σε ένα χώρο, για να παίξουν ή να γράψουν ένα τραγούδι, δουλεύει ο συνθέτης μόνος του, δηλαδή έχουν όλοι από ένα home studio και παλεύουν μόνοι τους με το μικρό ή μεγάλο τους μυαλό με τη μικρή ή μεγάλη τους φαντασία να φτιάξουν μια ενορχήστρωση, μια μελωδική γραμμή, ένα τραγούδι. Αυτό είναι κάτι, που εγώ χαρακτηρίζω ως μουσικό αυνανισμό, αλλά με την καλή την έννοια, γιατί ο καθένας μόνος του καλείται να διαχειριστεί την έμπνευση, που δεν ξέρεις ποτέ, πως θα σου έρθει και που θα σε πάει. Αλλιώς ήταν, όταν έλεγε ο ένας το μακρύ του, ο άλλος το κοντό του, ο άλλος την πρότασή του και τσακωνόμασταν μέχρι να καταλήξουμε κάπου, γιατί υπήρχε μια συνθετική κατάσταση, μια σύνθεση και μια αντίθεση και μια ρήξη ανάμεσά μας ανάμεσα στους μουσικούς, αλλά το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό.
Το αποτέλεσμα πότε είναι καλύτερο στη μοναχική ή συλλογική δουλειά;
Όταν υπάρχουν πολλοί, δεν το συζητάω.
Στα κατά παραγγελία τραγούδια έρχεται πιο εύκολα η έμπνευση, όταν το μέγεθος των καλλιτεχνών είναι μεγάλο;
Όχι, καμία σχέση. Μπορώ να σου πω, ότι στα κατά παραγγελία τραγούδια, αν έρθει τώρα ο Νότης ο Σφακιανάκης και μου πει Νεκτάριε θέλω να γράψεις σε μένα ένα τραγούδι, ενδεχομένως, επειδή έχω πει τα πάντα, να μου φέρει και δυσκολία σε κάτι, αλλά κι αυτό δεν είναι απόλυτο, είναι θέμα στιγμής δηλαδή, πως θα μου΄ ρθει κι αν θα μου΄ ρθει και πως θα το φτιάξω εγώ.
Αν δεχόσουν πιέσεις από τη δισκογραφική σου εταιρεία να γράψεις τραγούδι για έναν καλλιτέχνη, που δεν σε εμπνέει, θα το έκανες;
Δεν μπορεί να υπάρξει πίεση από κάτι τέτοιο. Είναι μια πρόταση, την οποία είτε τη δέχομαι, είτε δεν τη δέχομαι. Επίσης, πρέπει να σου πω, ότι ακόμα και σε αυτό παίζει και το οικονομικό, πόσα; τόσα, φέρτα, πάρτο.
Που εμφανίζεσαι αυτή τη στιγμή;
Ετοιμάζω πάρα πολλά πράγματα. Ετοιμάζω ένα τύπου μιούζικαλ με μια πολύ γνωστή ελληνίδα περσόνα, το οποίο θα σου πω off the record, δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμο. Ετοιμάζω παραστάσεις με τη μπάντα μου, τους Rock Alarm, όπου θα κάνουμε τη ροκ παράσταση “On Τhe Road Again¨ και παράλληλα συζητάω να κάνουμε το ” Ναϊντίλα και κάτι” , που αφορά ένα ψυχαγωγικό πρόγραμμα με τραγούδια των naintis, που πολύ αγαπήσαμε και είναι ψυχαγωγικό τελείως, να κουνηθούμε πάνω στο τραπέζι, να θυμηθούμε τα naintis, να χορέψουμε, να τραγουδήσουμε και να περάσουμε πάρα πολύ καλά με τις αναμνήσεις μας. Ντουέτο ετοιμάζω επίσης, πάρα πολύ δουλειά.
Πλούσια λοιπόν τα καλλιτεχνικά σου σχέδια και εύχομαι όλα να υλοποιηθούν Νεκτάριε. Στην εποχή μας πόσο εύκολο είναι να προωθήσει ένας καλλιτέχνης τη δουλειά του;
Πανεύκολο. Σήμερα η επικοινωνία είναι τέτοια, που σου παρέχει πάρα πολλά εργαλεία, γενικότερα όλα τα Social Media, αν είσαι συνεπής στα Social Media, αν είσαι συνεπής στο TikTok, στο Instagram, στο facebook, στο Twitter στο..στο δεν ξέρω κι εγώ τι, αλλά βέβαια έχεις ανάγκη από εικόνα, πρέπει να έχεις ένα συνεργείο, ούτως ώστε να σου παράξει την καλύτερη δυνατή ποιότητα, για να βγουν όλα αυτά στα Social Media και να είσαι αξιοπρεπής και βέβαια να έχεις κάτι να πεις.
Η μακροχρόνια οικονομική κρίση και οι δύσκολες εποχές, που ζούμε, έχουν αλλάξει το εργασιακό τοπίο και για να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες διαβίωσης οι περισσότεροι κάνουν δυο και τρεις, μη σου πω, δουλειές κι εσύ από ότι γνωρίζω δεν αποτελείς εξαίρεση. Είσαι, να υποθέσω κι ένας εξίσου επιτυχημένος ασφαλιστικός σύμβουλος;
Θεωρώ, πως ναι. Γενικότερα έχω εισπράξει πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη από τον κόσμο, που μου εμπιστεύεται ως ασφαλιστικό σύμβουλο δυο πολύ σημαντικά πράγματα κι αυτό είναι η υγεία του και η οικονομία του. Τι εννοώ, σήμερα το κράτος κάνει ό,τι μπορεί σε ότι αφορά τη δημόσια υγεία, αλλά δεν είναι αρκετό και είμαστε υποχρεωμένοι όλοι να έχουμε τη δική μας απάντηση σε ό,τι μας συμβεί. Θα σου πω το τελευταίο, ότι το “Μεταξά” ακύρωσε τις χημειοθεραπείες, γιατί δεν υπήρχαν τα κονδύλια κι όταν το έμαθε αυτό, προς τιμήν του, ο νυν υπουργός υγείας ο κύριος Χρυσοχοϊδης, καρατόμησε τους υπευθύνους. Δεν είναι δυνατόν δηλαδή ο καρκινοπαθής να περιμένει να κάνει χημειοθεραπεία, ακτινοβολία και να πηγαίνει και να του λένε, τα ακυρώνουμε όλα, παιδιά είναι τραγικό αυτό το πράγμα και είναι κάτι για το οποίο εμείς πληρώνουμε, για τη δημόσια υγεία, πληρώνουμε φόρους. Οπότε το κοινό μου, οι φίλοι μου, ο κύκλος μου και πέραν του κύκλου μου έρχονται και με ενοχλούν εντός πολλών εισαγωγικών, Νεκτάριε πες μου τι να κάνω, θέλω να κάνω ένα νοσοκομειακό πρόγραμμα, θέλω να κάνω μια αποταμίευση, θέλω να έχω μια απάντηση σε αυτό, που θα μου συμβεί και το τιμητικό είναι, ότι με εμπιστεύονται, γιατί κι εγώ είμαι σε μια πολυεθνική εταιρεία και θα σου την πω, στη Nationale-Nederlanden, η οποία είναι η καλύτερη ασφαλιστική εταιρεία στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή και είναι μια εταιρεία, η οποία πληρώνει κι αυτό τα λέει όλα και δεν κρύβεται.
Αυτή η εταιρεία δεν έδινε και δάνεια κάποτε μέσω της τράπεζας ING;
Ακριβώς. Υπήρχε το ING Group, το οποίο υπήρχε κοινοτική οδηγία να διαχωριστεί το τραπεζικό κομμάτι από το ασφαλιστικό κομμάτι. Τώρα πλέον έγινε ΝΝ, αλλά το δάνειο δίνεται με την έννοια ενός αποταμιευτικού προγράμματος κι όχι απλά σαν δάνειο, αλλά με τρελές αποδόσεις και τεράστια κέρδη στον συμβαλλόμενο πελάτη.
Είσαι λάτρης του αλπικού και θαλάσσιου ski, αλλά και της γυμναστικής γενικότερα εξ’ ου και η άριστη φυσική σου κατάσταση. Μια ελκυστική εμφάνιση πόσο βοηθά στην αποδοχή του καλλιτέχνη εκτός από την απήχησή του στο γυναικείο φύλο;
Εντάξει, όπως και να έχει το πράγμα, πρώτα για λόγους υγείας πρέπει να αθλείσαι, πρέπει να μην αφήνεις τον εαυτό σου, πρέπει να κάνεις πράγματα για σένα, αλλά όποιος είναι στη δουλειά αυτή στη Showbizz, ακριβώς επειδή αφορά την εικόνα σε πρώτο πλάνο, γιατί, όπως σου είπα ο κόσμος ακούει πρώτα με τα μάτια, θα πρέπει να έχεις και μια εικόνα, η οποία να είναι ελκυστική σε πρώτο πλάνο, όχι ότι είναι απαραίτητο. θα πρέπει να υπάρχει ισορροπία σε όλα τα πράγματα με την έννοια, ότι πρέπει να έχεις και κάτι να πεις, να έχεις καλά τραγούδια, να παρουσιάσεις ένα ωραίο show, ένα ωραίο θέαμα. Δεν είναι απαραίτητο να είσαι ο super-duper γκόμενος, βοηθάει ναι, εξαρτάται από το project κάθε φορά, τι έχεις να προτείνεις και τι έχεις να πεις και τι έχεις να παρουσιάσεις. Όταν είχα το “Σκέψου καλά” εμφανιζόμουν σε ένα χώρο στην Αθήνα, όπου είχα μια τραγουδίστρια, η οποία ήταν τρεις φορές σαν εμένα, αλλά ήταν φωνάρα, ήταν η Vartoui Vartanian, η οποία δεν τα κατάφερε, μας έχει αφήσει και την οποία υπεραγαπούσα και κάναμε ντουέτο μαζί. Τώρα σκέψου εμένα αδύνατος, μικρούλης, η Vartoui Vartanian δίπλα μου τεράστια, αλλά αυτό, που παρουσιάζαμε ως project ήταν τέτοιο, που το αγάπησε πάρα πολύ ο κόσμος και ήταν εξαιρετικό σαν πρόταση.
Νωρίτερα μας μίλησες για την αγάπη σου για τα αεροπλάνα. Αληθεύει, ότι είσαι μέλος της αερολέσχης Τατοϊου και πετάς με μονικινητήριο αεροσκάφος;
Ακόμα όχι, δεν πετάω τόσο τακτικά, πρέπει να βάζεις μια ώρα το μήνα, για να έχεις το πιστοποιητικό ισχύος πτυχίου, για να έχεις επαφή με το αντικείμενο, βέβαια, πρέπει να βάζεις ώρες.
Extreme λοιπόν στα χόμπι σου, τα έχεις μεταδώσει και στα παιδιά σου;
Τα παιδιά μου το extreme χόμπι, που έχουν για την ώρα, extreme το θεωρώ, να σπάνε τις κιθάρες μου και να με κυνηγάνε, πότε θα κάνουμε μάθημα κιθάρας ή πιάνου. Έχω σε εκκρεμότητα με τον Αλέξανδρο ένα video clip, που του ετοιμάζω, θα κάνουμε το ” Μάνα μου τα κλεφτόπουλα”, το τραγούδι, που έχει ερμηνεύσει, το έχει τραγουδήσει στο στούντιο στο σπίτι. Βέβαια, σε όλους αρέσει η μουσική αναγκαστικά, θέλουν δε θέλουν δηλαδή.
Έχεις λοιπόν τέσσερα παιδιά, όλα αγόρια. Δεν θα σε ρωτήσω, πως τα βγάζεις πέρα μαζί τους, φαντάζομαι θα έχεις βρει τον τρόπο. Εκείνο, που θέλω να σε ρωτήσω είναι, αν έχουν την καλλιτεχνική σου φλέβα κι αν την ώρα, που παίζεις μαζί τους, κλείνοντας τα μάτια βλέπεις το αυριανό συγκρότημα αδερφών Σφυράκη.
Θα σου πω κάτι, το οποίο με έκανε να βάλω τα κλάματα. Έβλεπα το Γιάννη Πάριο με το Χάρη Βαρθακούρη στο ” Στην υγειά μας ρε παιδιά” , είχαν πει το “Έρωτας είναι θαρρώ” και έβλεπα τον εαυτό μου στη θέση του Γιάννη και κάποιον από τους τέσσερις. Ο Γιάννης πρέπει εκείνη την ώρα να τα είχε “κάνει πάνω του” , πρέπει να έκλαιγε από μέσα του, καμάρωνε το Χάρη, ο οποίος είναι εξαιρετικός τραγουδιστής, τολμώ να σου πω, ο Χάρης είναι μια κατηγορία μόνος του σαν ερμηνευτής, σαν μουσικός, σαν ενορχηστρωτής, σαν συνθέτης, είναι εξαιρετικός σε όλα του, είναι απίστευτη φωνή, μπορεί να κάνει τα πάντα.
Τι έχεις να πεις και για το μικρό γιο του Γιάννη Πάριου και της Σοφίας Αλιμπέρτη τον good job nicky;
Δεν τον έχω διαβάσει καλά ακόμα, δεν τον έχω μελετήσει, έχει όλα τα φόντα όμως να μας απασχολήσει επικοινωνιακά. Βέβαια τα γονίδια και το dna συναινούν σε πάρα πολλά πράγματα υπέρ του, αλλά σαν το Χάρη κι ας με συγχωρέσει ο good job nicky, που έχει χρόνο να δείξει πάρα πολλά.
Η όμορφη οικογένεια, που έχεις δημιουργήσει και υπεραγαπάς είναι το λιμάνι και η προτεραιότητά σου, φαντάζομαι. Αυτό σημαίνει ευτυχία για σένα;
Κοίταξε, όταν ένας γονιός το βράδυ σκεπάζει τα παιδιά του και είναι όλα καλά, σημαίνει άλλη μια νίκη κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο.
Στην Ελλάδα με τη δραματική μείωση των γεννήσεων φτάσαμε σε ένα σημείο σύμφωνα με την τελευταία καταγραφή προ δυο ετών να υπάρχει σήμερα έλλειμμα στο δημογραφικό κατά 58.000 περίπου γεννήσεις σε σχέση με τους θανάτους. Ο πολύτεκνος πατέρας Νεκτάριος Σφυράκης έκανε το καθήκον του και με το παραπάνω απέναντι στη χώρα του. Υπάρχουν ωστόσο συνάνθρωποί μας, που υπεραγαπούν τα παιδιά, αλλά δεν κατάφεραν δυστυχώς να γίνουν γονείς. Έχουμε από τη μια ζευγάρια άτεκνα και από την άλλη βλέπουμε γονείς να κακοποιούν τα παιδιά τους και κάποιοι να τα σκοτώνουν στην κυριολεξία. Πως τα σχολιάζεις όλα αυτά;
Κοίταξε, είναι τραγικό το τελευταίο, που λες και σε αφήνει άφωνο ό,τι και να σχολιάσεις θα βρίσκεται απ’έξω. Το μυαλό μας πάει στο πως γίναμε έτσι, γιατί δεν το προλάβαμε, τι ευθύνη μπορεί να έχω εγώ, που πέρασα απέξω και δεν έδωσα σημασία κι εννοώ εμένα, εσένα, το διπλανό μου, που είχα την πληροφορία ή άκουσα κάτι και δεν μίλησα, δεν αντέδρασα, δεν πήρα θέση, δεν επενέβην εκείνη την ώρα, δεν χτύπησα το κουδούνι, να πω ρε παιδιά τί γίνεται εδώ πέρα, ακούω φασαρία, τι κάνετε εδώ πέρα; δηλαδή έχουμε ευθύνη, όταν έχουμε την πληροφορία και πρέπει αυτή την ευθύνη να τη νιώσουμε στο πετσί μας και να αντιδράσουμε, μήπως και προλάβουμε, εντάξει; έχουμε ευθύνη, γιατί συμβαίνει δίπλα μας. Τώρα σε ότι αφορά το δημογραφικό και την υπογεννητικότητα, όταν βλέπεις, ότι η ντομάτα μέσα σε σαράντα οχτώ ώρες πήρε ενάμισι ευρώ επάνω, όταν τα ενοίκια είναι στο θεό, όταν το κράτος δεν στηρίζει τα νέα ζευγάρια, όταν η γυναίκα σαν φύση, σαν οργανισμός, έχει άλλες προτεραιότητες και αφορά καριέρα, αφορά δουλειά και λέει, όχι τώρα, μετά, όχι τώρα, μετά. Το μετά, όταν έρθει, δεν θα μπορείς εσύ. Βέβαια, υπάρχει πάντα η εξωσωματική γονιμοποίηση, αλλά και σε αυτό κι αυτό είναι μήνυμα στις κοπέλες, θα πρέπει να προβλέψουν, να καταψύξουν ωάρια, προκειμένου, όταν τα χρειαστούν, να έχουν ποιοτικά κάτι, το οποίο να μπορεί να συνεργαστεί με το σπερματοζωάριο. Αλλά πέρα από αυτό, αν το κράτος δεν μεριμνήσει και δεν δώσει κίνητρα και δεν δώσει ανέσεις και δεν στηρίξει τους πολύτεκνους, γιατί εμάς δεν μας στηρίζει κανένας, δεν υπάρχει τίποτα ως bonus κάτι, εκτός από το Α21, το οποίο το παίρνουν όλοι και πάλι κάτω από συνθήκες παίρνεις το ποσό, σύμφωνα με τη φορολογική σου δήλωση, λες και είμαστε όλοι πλούσιοι, δηλαδή, αν ξεπεράσεις ένα όριο στη φορολογική σου δήλωση, σου κόβουν χρήματα και είναι τραγικό αυτό το πράγμα. Δεν υπάρχει στήριξη, δεν υπάρχει πρόβλεψη, δεν υπάρχει τίποτα. Η Πολιτεία σε όλα αυτά τα θέματα είναι απούσα.
Είναι γνωστή η αγάπη σου για ευαίσθητες ηλιακές ομάδες, όπως τα παιδιά και η τρίτη ηλικία και η συμμετοχή σου σε διάφορες εκδηλώσεις για θέματα, που αφορούν αυτές τις ηλικίες. Είναι γνωστή και η ευαισθησία σου για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες, δεξιότητες θα το πω εγώ, όπως και για τα παιδιά με καρκίνο στο σύλλογο ΕΛΠΙΔΑ, όπου και βραβεύτηκες το 2003 για την προσφορά σου σε εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο. Νιώθεις να έχεις συμπαρασύρει στην αγάπη και κάποιο μέρος του κοινού σου, αισθάνεσαι να έχεις ευαισθητοποιήσει την κοινωνία με αυτήν σου τη στάση ζωής;
Κοίταξε, το γεγονός, ότι λαμβάνεις την υπέρτατη τιμή, που μπορεί να έχει Έλληνας πολίτης, ξέρεις είναι πολύ σημαντικό να σου λέει ο ίδιος ο Πρώτος Πολίτης, η Πολιτεία σας ευγνωμονεί. Δεν υπάρχει άλλο βραβείο να πάρεις εκτός από την Ακαδημία Αθηνών, που κι εκεί στέλνω ένα μήνυμα στην Ακαδημία Αθηνών, δεν τους έχω ακούσει να αντιδρούν, να προτείνουν και να παίρνουν θέση σε ο,τιδήποτε θέμα έχει προκύψει στην Ελληνική κοινωνία και στην αντίδραση, που έχει το κράτος εν πάσει περιπτώσει τα τελευταία πέντε, δέκα χρόνια, δεν ξέρω κι εγώ πόσα. Τι θα πρέπει να γίνει δηλαδή, για να αντιδράσει η Ακαδημία Αθηνών; έχουν ευθύνη αυτοί οι κύριοι, που θεωρούνται Ακαδημαϊκοί, έχουν τεράστια ευθύνη, που κάνουν την πάπια, ποιούν την νήσσαν, γιατί είναι αόρατοι, είναι άφαντοι, δηλαδή τους έχουμε, τους χειροκροτάμε, μπράβο, ναι, αλλά κάντε κάτι κι εσείς, έχετε ευθύνη, γιατί επηρεάζετε και δίνετε κατευθύνσεις, μπορείτε να βάλετε φρένο ή να σπρώξετε τα πράγματα.
Άνθρωπος με κοινωνικές ευαισθησίες δεν θα μπορούσε να μην είναι και δωρητής οργάνων. Πως πήρες αυτή την απόφαση;
Κοίταξε, ήτανε μια βαθύτερη ανάγκη δική μου, ούτως ώστε εγώ, όταν ο καλός θεός, ο μεγάλος εκεί πάνω αποφασίσει, ας πούμε, ότι έχει άλλα σχέδια για μένα, αν μπορώ να βοηθήσω, να στηρίξω με το φυσικό μου σώμα κάποιον άλλον, να του δώσω μια παράταση ή να του δώσω μια διευκόλυνση ή κάτι, που εγώ δεν το χρειάζομαι πλέον, γιατί να μην το κάνω;
Σπουδαίο δώρο ζωής, αλήθεια. Επίσης σε απασχολούν και άλλα κοινωνικά θέματα, όπως οι μονογονεϊκές οικογένειες, η κακοποίηση των γυναικών. Τι φταίει και αυξήθηκαν τόσο πολύ οι γυναικοκτονίες στην εποχή μας;
Κοίταξε, αυτό θεωρώ, ότι γινόταν, δεν μπορεί να μη γινόταν, απλά την πληροφορία δεν είχαμε. Κάτσε και σκέψου μετά τον κορονοϊό και μετά με αυτόν τον εγκλεισμό, που είχαμε, βγήκαν πολλά πάθη στον αέρα, βγήκαν πολλές συμπεριφορές, οι οποίες ήταν θαμμένες και εκδηλώθηκαν τώρα. Επίσης, όταν μια κοινωνία μεγαλώνει τα αγόρια της λέγοντας, ότι εσύ είσαι ο ισχυρός ή ότι η γυναίκα θα πρέπει να έχει ένα συγκεκριμμένο ρόλο, η γυναίκα είναι ένας οργανισμός, που φτάνει από δω μέχρι εκεί κι εσύ είσαι αυτός, που θα δώσει κατευθύνσεις, γιατί ακόμα και στα χωριά, άμα δεις, κατά κύριο λόγο οι πιο πολλές γυναικοκτονίες συντελούνται στην περιφέρεια, σε κοινωνίες οι οποίες είναι κλειστές, έχουν ηθικές αξίες και βρίσκονται αξιακά λίγο πιο πίσω από το σήμερα και που αρνούνται, ας πούμε να δεχτούν, ότι η γυναίκα είναι μια φύση, που είναι ισόνομη με το αντρικό φύλο. Σαφώς είναι τραγικό κι έρχομαι ξανά σε αυτό, που συζητάγαμε, ότι όλοι ξέρουν τι γίνεται στο διπλανό το σπίτι, όλοι έχουν την πληροφορία, αλλά κανείς δεν μιλάει. Λοιπόν, από το να θρηνούμε θύματα, που αυτά μπορεί να είναι και άντρες, δεν είναι μόνο οι γυναικοκτονίες, αλλά αυτό βγαίνει στον αέρα πιο πολύ ή δεν έχουμε στον αντρικό πληθυσμό σαφώς την ίδια δυναμική ευτυχώς σε δολοφονίες, έχουμε ευθύνη πάλι να δώσουμε την πληροφορία εκεί, που πρέπει, μήπως και σώσουμε κάτι. Είναι τραγικά όλα αυτά, ξέρεις ο άλλος έχει ένα όπλο στο σπίτι, γιατί το έχει το όπλο στο σπίτι, τι είναι αυτό το πράγμα, έχει ένα όπλο στο σπίτι, το οποίο το έχει κλειδωμένο, είναι στη διάθεσή του, έχει ο καθένας μια καραμπίνα, είναι ένστολος και δεν έχει περάσει ψυχομετρικά τεστ ή οι υπηρεσίες εκεί πέρα πάνε και του λένε, πως νιώθεις, έχεις να μας πεις τίποτα, όχι ο επόμενος, έχεις να μας πεις τίποτα, καλά είμαι okay, ο επόμενος. Που βρίσκεται όλος αυτός ο οπλισμός και για πλάκα έχουμε πυροβολισμούς στον αέρα, στο πάρτι, στο σπίτι.
Αν παρακολουθήσεις τηλεόραση, θα δεις, ότι σε πολλά σίριαλ υπάρχει εγκληματικότητα. Οι χαμηλότερης νοημοσύνης τηλεθεατές αυτών των σειρών μήπως επηρεάζονται αρνητικά, πολύ περισσότερο, όταν βλέπουν, ότι το έγκλημα μένει ανεξιχνίαστο και δεν τιμωρείται ο ήρωας της τάδε σειράς κι έτσι σκέφτονται, ότι αν το κάνουν κι αυτοί δεν θα τιμωρηθούν; θέλω να πω, μήπως και η τηλεόραση, που μπαίνει σε κάθε σπίτι και δημιουργεί μιμητές, έχει μερίδιο ευθύνης;
Η κάθε ταινία αντιπροσωπεύει και την κοινωνία, που την παράγει. Οι πιο πολλές αμερικάνικες ταινίες ή σίριαλ, αν θέλεις, η Αμερική είναι γνωστή έχει θέμα με τα όπλα και ο κάθε πρόεδρος προσπαθεί να παρουσιάσει ένα νόμο, για να σταματήσει η οπλοκατοχή και δεν τα καταφέρνει. Θα επηρεαστεί αυτός, ο οποίος από τη βάση του έχει χαλαρές αξίες, δηλαδή αυτή η χαλαρότητα στο ότι μπορούμε να έχουμε ένα όπλο, το οποίο μπορούμε να το κάνουμε ό,τι θέλουμε, δεν είναι δικό μας πράγμα, είναι ξενόφερτο. Εμείς ποτέ δεν είχαμε ελευθερία στην οπλοχρησία, στην οπλοκατοχή, πάντα υπάρχει ένας νόμος, ο οποίος το απαγορεύει και οποιοσδήποτε έχει οπλισμό στο σπίτι του ή ένστολος θα είναι ή παράνομος θα είναι. Πέρα από αυτό το να επηρεαστείς και να μιμηθείς αυτό, που βλέπεις, ξεκινάει από πολύ πολύ πίσω, ας πούμε τι θες να αποδείξεις και γιατί το κάνεις αυτό και γιατί δεν έχεις οχυρωθεί από μικρός, με λίγα λόγια έρχομαι στην οικογένεια, γιατί η οικογένεια έχει αφήσει αξιακά, ότι αυτό μπορεί να είναι και καλό ή δεν έγινε και κάτι.
Βλέπουμε πολλούς καλλιτέχνες στα ψηφοδέλτια των επικείμενων δημοτικών εκλογών. Έχεις σκεφτεί να ασχοληθείς με τα κοινά και να δουλέψεις για την κοινωνία από άλλο μετερίζι;
Κοίτα, το είχα κάνει και σαν υποψήφιος βουλευτής και σαν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος.
Πότε ακριβώς;
Το ‘ 12, τότε που η βουλή είχε ανάγκη από ένα πολυκομματικό σχήμα, σαν Υποψήφιος Βουλευτής στον Πειραιά και σαν Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος στον Πειραιά πάλι με απόλυτη αποτυχία, πρέπει να σου πω με την έννοια ότι σαν Υποψήφιος Βουλευτής ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, γιατί τότε τις ψήφους, που πήραμε και το σχήμα, το οποίο υπήρχε, δόθηκε μετά βαϊων και κλάδων στη μετέπειτα κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ήταν η ” Δημοκρατική Συμμαχία” τότε, που είχα συμπεριληφθεί εγώ στο ψηφοδέλτιο κι εκεί κατάλαβα, ότι το να ασχοληθείς με τις εκλογές είναι το ότι δεν έχασε κανείς, ο οποίος ασχολήθηκε με τα κοινά, ακόμα και να μη βγήκε το σχήμα ή ο συνδυασμός, δεν ξέρω κι εγώ τι, πάντα βγαίνεις απόλυτα κερδισμένος κι από εμπειρία, αλλά και γιατί μπαίνεις σε σπίτια, σε οικογένειες, που σε καμία άλλη περίπτωση δεν θα έμπαινες, αν δεν είχες μπει σε ένα τέτοιο σχήμα. Βέβαια το όνειρο, το όραμα κι όλο το ρομαντικό καταστρέφεται στις πρώτες εικοσιτέσσερις ώρες, δηλαδή άμα θες να προσφέρεις.
Ένας άντρας με ευαισθησίες και με έναν χαρακτήρα σαν το δικό σου δεν μπορεί παρά να εκτιμηθεί από τις γυναίκες και όχι μόνο από τις θαυμάστριες. Έχεις εισπράξει την αγάπη των γυναικών στο έπακρο, έτσι δεν είναι;
Κοίταξε, δε νομίζω, ότι έχει εκτιμηθεί δεόντως με την έννοια, ότι είμαι ένας άνθρωπος, που δε θεωρείται και πολύ εύκολος. Όταν έχεις μεγαλώσει με ποιητές, με παραδοσιακή Κρητική και ελληνική μουσική και με Μίκη Θεοδωράκη, Χατζηδάκη, Λίνο Κόκοτο, Γιάννη Σπανό, Μάνο Ελευθερίου, ξέρεις όλα αυτά συνθέτουν μια προσωπικότητα, η οποία είναι λίγο κατά το ελάχιστο εκλεκτική, δεν κάνω χάρες και δεν κάνω και εκπτώσεις σε καμία περίπτωση κι αυτό έχει μια δυσκολία στο να επικοινωνήσω και να μη διαγράψω από δίπλα μου το πρώτο εξάωρο, που θα μιλήσω με κάποιον από τους ανθρώπους. Βέβαια, το να εισπράξεις το θαυμασμό από το κοινό, από τις θαυμάστριες και από το θαυμαστή, αυτό είναι κάτι το οποίο είναι συγκινητικό κάθε φορά. Τώρα οι γυναίκες δεν ξέρω, τι μπορεί να βλέπουν πάνω μου, αλλά σαφώς, εντάξει το γυναικείο φύλο στο μέτρο, που αντιδρά απέναντί μου, είναι πάντα όχι τόσο πολύ διαχυτικό, δεν μπορώ να σου πω, ότι είναι τρελά διαχυτικό, έχω όμως εισπράξει τρελή αγάπη και τρελή ευγένεια, πρέπει να σου πω.
Όχι όμως ακραίες αντιδράσεις, έτσι;
Όχι, όχι ακραίες αντιδράσεις.
Σεξουαλική παρενόχληση και όχι μόνο από το αντίθετο φύλο έχεις δεχτεί στο χώρο της δουλειάς σου;
Δε νομίζω, ότι υπάρχει κάποιος, που να μην έχει δεχτεί. Θεωρείται ο χώρος, ότι ενέχει μια ευκολία σε αυτό, ότι υπάρχει μια κοινή συναίνεση, έλα μωρέ, αφού έτσι είναι, έλα μωρέ αφού όλοι το κάνουν. Εγώ όμως είμαι και λίγο Κρητικός σε αυτά με την έννοια μια -δυο θα σε ανεχτώ, την τρίτη θα την αρπάξεις εντός εισαγωγικών, έτσι.
Ναι, δεν αφήνεις περιθώρια.
Είμαι ευγενικός, αλλά την τρίτη φορά, που θα πάρεις το μήνυμα, θα το πάρεις άσχημα, θα το πάρεις άγρια, θα το πάρεις αυστηρά.
Στις σχέσεις με διαφορά ηλικίας λένε, ότι υπάρχει δυσλειτουργικό χάσμα γενεών. Ωστόσο, επειδή ο έρως χρόνια δεν κοιτά και όταν υπάρχει, η σχέση μπορεί να ευδοκιμήσει. Παλιότερα η κοινωνία έκανε αποδεκτές τις σχέσεις, όπου στο ζευγάρι ο άντρας ήταν μεγαλύτερος από τη γυναίκα. Σήμερα στα νεότερα ζευγάρια κι όχι μόνο παρατηρούμε ανατροπή της κλασικής τάσης στη διαφορά ηλικίας και βλέπουμε μεγαλύτερες γυναίκες με κατά πολύ νεότερους άντρες. Η κοινωνία ωστόσο αντιμετωπίζει καχύποπτα αυτές τις σχέσεις και τις θεωρεί πολλές φορές σχέσεις συμφέροντος. Θα μου πεις τώρα εσύ Νεκτάριε, που το πάω, γιατί σου τα λέω όλα αυτά και που θέλω να καταλήξω. Χωρίς περιστροφές θέλω να σε ρωτήσω για τη σχέση σου με τη λαίδη του ελληνικού πενταγράμμου, την Άντζελα Δημητρίου. Σαφώς υπήρξε θαυμασμός, θεωρώ και από τις δύο πλευρές. Θέλω όμως να μου πεις, εσύ τι κέρδισες και τι έχασες από αυτή τη σχέση.
Καταρχήν να σου πω για τις σχέσεις με διαφορά ηλικίας στην περίπτωση, που η γυναίκα είναι μεγαλύτερη. Αντιλαμβάνεσαι και ξέρεις, ότι ο ενεργός αρσενικός πληθυσμός είναι πολύ λίγος. Αντιλαμβάνεσαι, ότι, σήμερα η γυναίκα, η οποία είναι, ξέρω εγώ, τριάντα χρόνων ή σαράντα, έτσι και θέλει να έχει σύντροφο με τον οποίο μπορεί να επικοινωνήσει, το target group είναι πάρα πολύ μικρό και για τη γυναίκα, που είναι σήμερα σαράντα χρόνων οι μισοί είναι παντρεμένοι, άλλοι μισοί είναι χωρισμένοι και οι υπόλοιποι είναι πίσω από ένα κινητό τηλέφωνο. Καταλαβαίνεις, ότι θα πρέπει να είναι πάρα πολύ τυχερή, για να βρει ένα σύντροφο, έτσι όπως τον θέλει, πολλές φορές είναι μικρότερος, γιατί να πει όχι; Τώρα για όσα μου λες για την Αγγελική Κιουρτσάκη…
Την Άντζελα Δημητρίου.
Ναι, για μένα ήταν η Αγγελική, δεν ήταν η Άντζελα Δημητρίου, που σημαίνει, ότι εγώ είδα τη γυναίκα, είδα το θηλυκό, είδα τον άνθρωπο, που μπορούσα να επικοινωνήσω και να νιώσω καλά, να νιώσει καλά, να περάσω καλά και να περάσει κι αυτή καλά. Το γεγονός, ότι ήταν μεγαλύτερή μου, πίστεψέ με το είδα τελευταία στιγμή, δεν με ενδιέφερε καν και ούτε με ενδιαφέρει και τώρα, εντάξει;
Ένα νούμερο είναι η ηλικία άλλωστε.
Ήταν μια περίοδος της ζωής μου, που η διαφορά ηλικίας ποτέ δε στάθηκε εμπόδιο στο οτιδήποτε. Ήταν η δική μου προσωπική και αντρική ανάγκη απέναντι στον εαυτό μου, που βρήκα αυτό, που ήθελα εκείνη τη στιγμή στο πρόσωπο της Αγγελικής. Από κει και έπειτα έκανε τον κύκλο του, τελείωσε και δεν υπήρχε δηλαδή κάτι το οποίο να φρενάρει το οτιδήποτε λόγω της ημερομηνίας γέννησης.
Ωστόσο η αγάπη μεταξύ σας εξακολουθεί και υφίσταται σήμερα; σαν άνθρωποι δηλαδή εξακολουθείτε και είστε κοντά;
Όχι, δεν είμαστε κοντά λόγω των συνθηκών, η ίδια έχει τα δικά της, εγώ τα δικά μου, επικοινωνούμε μόνο στα γενέθλια και στις γιορτές.
Πολύ σημαντικό να θυμάται κάποιος τα γενέθλιά σου και να σου εύχεται και πολύ καλή συγκυρία κι ευκαιρία επίσης μια γιορτή στο να ξαναεπικοινωνήσουν δυο άνθρωποι. Υπήρξαν Νεκτάριε ίσως σχέσεις σου από τον καλλιτεχνικό χώρο, που δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας;
Εννοείται, δηλαδή δεν πουλάμε την προσωπική μας ζωή ντε και καλά για τα midia, εγώ δηλαδή δεν θέλω.
Κάποιοι όμως το κάνουν και χάριν δημοσιότητας βγάζουν την προσωπική τους ζωή στα μανταλάκια.
Εντάξει, κάποιοι, που δεν έχουν κάτι άλλο να πουν και να δώσουν, είναι στο δικό τους χέρι αυτό.
Οι φίλοι σου είναι από τον καλλιτεχνικό κόσμο; Στον χώρο σας συναντάμε αληθινές φιλίες ή οι πιο πολλές είναι λυκοφιλίες;
Κοίτα τώρα, η φιλία είναι μια συνθήκη, που θέλει ευκαιρία, για να αποδειχτεί δηλαδή και η ευκαιρία δίνεται σε βάθος χρόνου. Δεν μπορεί εσύ κι εγώ σήμερα, που συναντηθήκαμε και κάναμε μια πολύ ωραία συζήτηση, να πω, ότι είμαστε φίλοι. Δηλαδή, θα πρέπει να τα ξαναπούμε, να πιούμε ένα καφέ, να συντρέχουν οι δρόμοι μας κοντά και να αποδειχτεί αυτό από κάποια ευκαιρία, δηλαδή ο φίλος, που είναι στην ανάγκη, στα καλά και στα άσχημα και τα μαγαζιά, που δουλεύουν διήμερα σήμερα, παλιότερα εμείς δουλεύαμε πέντε, έξι, επτά μήνες σεζόν κι εκεί είχες την ευκαιρία, είχες το χρόνο να καταλάβεις, αν κάποιος σου κάνει ή δεν σου κάνει. Έχω κάποιους φίλους, που τους έχω κρατήσει από τότε, που τα μαγαζιά δούλευαν και οι οποίοι …και πάλι είναι δύσκολο.
Η onenews.gr έχει υψηλή αναγνωσιμότητα λόγω εμπιστοσύνης στην αξιοπιστία της πληροφόρησης, οπότε η συζήτησή μας θα διαβαστεί από πολύ κόσμο ενδεχομένως και από παράγοντες του χώρου σου. Είσαι ανοιχτός στο να εξετάσεις κάθε είδους επαγγελματική πρόταση;
Είμαι ανοιχτός στο να συζητήσω για τα πράγματα, που κάνω, για τα πράγματα, που είμαι και θέλω να παρουσιάσω σε βάση, που θα μπορούσαν να τύχουν και της ανάλογης πρότασης.
Παραδίδεις ιδιαίτερα μαθήματα κιθάρας. Έχεις τα χρονικά περιθώρια να αναλάβεις και άλλους μαθητές, αν κάποιοι αναγνώστες μας σου ζητήσουν να τους μεταδώσεις το εύρος των μουσικών σου γνώσεων;
Τώρα ακόμα τα παιδιά φτιάχνουν τα προγράμματά τους, γιατί τώρα ξεκίνησαν τα σχολεία και είμαστε σε συζητήσεις πως και τι και ο χρόνος και πότε θα μπορούσαμε, ξέρω εγώ, να φτιάξουμε το ωρολόγιο πρόγραμμα.
Νεκτάριε είσαι αισιόδοξος για το μέλλον των μουσικών πραγμάτων και για τη χώρα μας, πώς βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο ίσως;
Κοίταξε, ο Έλληνας είναι λαός, που θα τη βρει την άκρη, δεν αμφιβάλλω γι΄αυτό, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο θα τη βρει την άκρη και θα ξαναβγεί στον αέρα. Δεν είναι εύκολο κάθε φορά, γιατί υπάρχουν πράγματα, που τον αποπροσανατολίζουν και ειδικά σήμερα τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα, άγρια μπορώ να σου πω. Σήμερα έχει τραυματιστεί πάρα πολύ η ελληνική κοινωνία, έχει τραυματιστεί σε σημείο τραγικό, ανεπανόρθωτο, δηλαδή είχαμε τα Τέμπη, είχαμε τις φωτιές, είχαμε την πτώση του Canadair, ήρθαν κάποιοι στα καλά καθούμενα, διασχίσανε όλη τη χώρα, δολοφόνησαν ένα παλικάρι σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, που θα γινόταν, είχαμε τις πλημμύρες στη Θεσσαλία, τη δολοφονία του Αντώνη, έχουμε τραυματιστεί τόσο πολύ, που θα πρέπει να μαζευτούμε και τώρα ευκαιρία είναι, εκπέμπω αυτό το μήνυμα, είναι πάρα πολύ εύκολο, διότι είμαστε ευάλωτοι να φάμε ο ένας τον άλλο, να φάμε τις σάρκες μας αυτή τη στιγμή. Είμαστε σε ένα πολύ επικίνδυνο κομβικό σημείο, που ρίχνοντας ο ένας την ευθύνη στον άλλον θα επιτεθούμε ο ένας στον άλλον δεν ξέρω κι εγώ πώς. Θέλει πάρα πολύ ψυχραιμία η συγκεκριμένη περίοδος και από την πλευρά της Πολιτείας θα πρέπει να στηρίξει, ενωτικά όμως, τον Έλληνα, γιατί δεν αντέχει άλλο και γιατί έχει φτάσει η οργή του, η απογοήτευσή του και η έντασή του μέσα του, που δεν έχει εκδηλωθεί ακόμα κι αν εκδηλωθεί αυτή τη στιγμή, μπορεί να βγει σε σημείο μη ελέγξιμο κι εδώ χρειάζεται κάτι να μας ενώσει όλους μας, γιατί το έχουμε ανάγκη και γιατί έχουμε κουραστεί. Παλιότερα έλεγα, ελπίζω σε μια καταστροφή, μήπως μέσα από αυτή την καταστροφή προκύψει κάτι.
Μήπως μηδενίσουν τα πάντα και ξαναπάρουμε μπροστά.
Ναι, ναι. Γενικότερα τα πράγματα σήμερα είναι πάρα πολύ άγρια και πάρα πολύ δύσκολα, δηλαδή πρέπει ο καθένας να κάνει σοφές κινήσεις και να προσέξει, πάρα πολύ όμως, το μικρό κοινωνικό του περίγυρο ξεκινώντας από την οικογένειά του.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου και φαντάζομαι και οι φίλοι, που μας διαβάζουν και στους οποίους θέλω στο σημείο αυτό να στραφώ, για να τους πω, μια φορά κι έναν καιρό κάπου στους δρόμους της Αυστρίας εκεί, που η Τέχνη έκανε έντονη την παρουσία της, η μυστηριώδης μαυροντυμένη μεγάλη κυρία της ροκ μουσικής με τα τεράστια vintage γυαλιά και την ολομέταξη μαντήλα, προστάτες της ανωνυμίας της, η ντίβα Τίνα Τέρνερ με το αλάνθαστο μουσικό αυτί έκλεινε το μάτι στο νεαρό Έλληνα ταλαντούχο καλλιτέχνη υπογράφοντας με στυλό από φτερό και ανεξίτηλο μελάνι πολύτιμη περγαμηνή για το Νεκτάριο Σφυράκη, που έμελλε να είναι ο προάγγελος μιας ολόλαμπρης καριέρας και μιας διαχρονικής μουσικής παρουσίας κι εμείς αγαπητοί μου αναγνώστες θεατές και ως Έλληνες περήφανοι, που αυτό το μουσικό ταλέντο γεννήθηκε στη χώρα μας. Φίλες και φίλοι της onenews.gr σήμερα, όπως ευχάριστα διαπιστώσατε ο σημερινός μας καλεσμένος δεν φόρεσε σιωπή, αντιθέτως υπήρξε λαλίστατος για όλους εσάς και με ανεπτυγμένο το αίσθημα της φιλοξενίας, καθώς άνοιξε σε μένα την πόρτα του “ζεστού” σπιτιού του και με εγκάρδια υποδοχή οδήγησε την κουβέντα μας σε ενδιαφέροντα μονοπάτια, όπου και ανακαλύψαμε άγνωστες πτυχές του χαρακτήρα του και κάπως έτσι η ώρα κύλισε ευχάριστα ανάμεσα σε καφεδάκι και κεράσματα. Νεκτάριε ήσουν ένας υπέροχος οικοδεσπότης, αλλά σκέψου καλά τα βήματά σου, όσα θα χάσουμε με την αποχώρησή μας από εδώ, γι΄αυτό σκέψου καλά, πριν μας αφήσεις, παίζουν παιχνίδια οι ψευδαισθήσεις, μα κι αν και έχεις πάρει της καρδιάς μας τα χρυσά κλειδιά, εμείς δεν έχουμε βάλει άλλη κλειδαριά, οπότε μπορείς, όποτε θέλεις, να έρθεις εσύ σε μας την επόμενη φορά, για να ανταποδώσουμε την υπέροχη φιλοξενία και για να πούμε πολύ περισσότερα κι έχεις γι΄αυτό ανοιχτή πρόσκληση. Νεκτάριε Σφυράκη ευχόμαστε να συνεχίσεις για πολλά-πολλά χρόνια ακόμα να έρχεσαι σε όλους μας κρυφά τις νύχτες με τα τραγούδια σου για ονειρεμένα νανουρίσματα. Να είσαι πάντα καλά.
Θα σας κουράζω αρκετά γενικότερα, γιατί έχω πράγματα να κάνω, οπότε θα σας ταλαιπωρήσω αρκετά στο μέλλον.
Αναμένουμε με πολλή χαρά την επόμενη συνάντησή μας. Εις το επανιδείν λοιπόν.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ εσάς και τους αγαπητούς σας αναγνώστες. Ήταν εξαιρετική η κουβέντα μας, πρέπει να σου πω, απολαυστική και χρήσιμη και ναι εις το επανιδείν.
